Inmiddels hebben we weer flink gewandeld. Half November hebben we een heerlijke week vakantie gehad waarin het ons eindelijk gelukt is om de St. James Walkway te doen. Deze stond al heel lang op ons verlanglijstje maar steeds als wij een extra vrije dag hadden was het super slecht weer of hadden we per ongeluk een concert geboekt. Maar nu gingen we dan toch echt. Gewapend met beacon, want deze keer ging niet alleen Janet, met wie we vorig jaar rond Mt Rohapehu hebben gelopen, mee maar ook Judith. Voor haar zou het de allereerste meerdaagse tocht worden en dus had Janet alle mogelijke voorzorgsmaatregelen getroffen. Het waren 5 superdagen met mooi weer, regen, wind en sneeuw maar vooral goed gezelschappen en… alle hutten voor ons zelf. Judith had de eerste dagen wat moeite met de rugzak maar deed het verder prima en verlangt al weer naar een volgende tocht. En ja wat moet ik zeggen over de tocht, prachtige omgeving, rust en iedere avond moe en voldaan na een lekkere wandeldag. Maar ook heerlijk om na 5 dagen de natte schoenen en sokken aan de kant te gooien en uitgebreid te weken in de hot pools in Hanmer Springs, je weer lekker te wassen en dan als afsluiting heerlijk te eten (duidelijk anders dan ons pakjes droogvoer voor onderweg).
Na ons diner vertrokken Janet en Judith weer naar Motueka terwijl Rob en ik nog een paar daagjes met onze Camper naar de oostkust zijn geweest. Heerlijk gewandeld over het schiereiland bij Kaikura tussen de zeehonden en meeuwen kolonies. Daarna langs de ‘zeehonden creche’ landinwaarts en de zoutmeren afgezakt naar Blenheim, Nelson en terug naar huis. Zo’n paar daagjes met niets dan ons eigen mini huisje, mooie omgeving, mooie boeken en af en toe een goed maaltijd en een drankje is ook niets mis mee. Het was dan ook wel weer even afkikken om thuis te komen en weer hard aan het werk te gaan. Omdat het nu Roberts beurt was om met vakantie te gaan hebben we nog even een paar dagen extra mogen werken. Maar onze rustige tijd komt eraan! Eind volgende week komen Jan en Yvonne al en nog een weekje later hebben we heerlijk 12 dagen vrij!
Maar ondanks de afgelopen drukke weken hebben we toch elke week wel 1 dag gevonden om te wandelen.
Allereerst gingen we vorige week zondag met de tramping club richting ‘Robins Nest’. Mike leidde de tocht en hij en Marie hadden beide GPS apparaten en Mike had een beacon.
Dan zou je dus in theorie niet kunnen verdwalen. Maar Robins Nest ligt niet aan een pad. Na een paar uur wandelen verlaat je het pad, daal je stijl af naar de rivier, steekt het water over en klimt vervolgens weer stijl tegen de helling op tot je een aantal hoge basalt blokken bereikt. Daarlangs liepen we naar links tot we Robins nest, een soort primitief hutje onder een rotsafdak gevonden hadden. Ik schat dat het al met al een uur tot anderhalf uur van het pad was en knap vermoeiend omdat je over wortels, bomen en door struiken je pad moet banen en het alles behalve vlak is. Ik was dan ook blij toen we daar stopten om te lunchen. Daarna wist Mike een makkelijkere route terug over de bergkam…. Nou ja , een andere route dus, niets makkelijker maar vooruit. Het enige was dat ze wel op hum GPS konden zien waar we naar beneden moesten maar er nooit konden komen. Na diverse pogingen waarbij we steeds flink afdaalden om vervolgens weer bij een steile rotswand (lees: afgrond) te komen en dus weer terug moesten klimmen hebben we besloten roze driehoekjes te volgen in de hoop dat die ons uiteindelijk bij een goede afdaalmogelijkheid zouden brengen. Nou zou je denken dat dat soort markeringen normaal een route aanduiden, maar hier is het ook vaak een route waarlangs possem vallen geplaatst worden en het hoeft dus geen met een bestemming route aan te geven. Maar we hadden geluk want op een gegeven moment kwamen we bij een minder stijl stuk helling en konden we uiteindelijk makkelijker dan op de heenweg de rivier oversteken en weer op het pad komen. Maar inmiddels was het wel bijna 5 uur en dan moet je nog een paar uur terug lopen. Inmiddels was de temperatuur weer flink gezakt en dan wordt je weer een met je neus op de feiten gedrukt hoe belangrijk het is om altijd, ook midden in de zomer warme kleren bij je te hebben. Maar ook nu was het heerlijk om eindelijk bij de auto gekomen een zak met droge sokken schoenen en droge broek te vinden!
Afgelopen Donderdag was mijn vrije dag. En dan moet je kiezen, wandelen of fietsen.
Omdat de wandelgroep volgende week kerstlunch heeft en ik dan ga fietsen en er deze week een hele mooie wandeling was die ik nog niet eerder gedaan had besloot ik voor het wandelen te kiezen. Ik weet dat de donderdag groep zich altijd bij wandelpaden houd dus ging ik er vanuit dat ik deze keer bijtijds en zonder problemen weer thuis zou komen. Het weer was prima en al gauw splitste de groep wandelaars in een snelle groep die de hele route zou lopen en een groep (ouderen) die het rustig aan doen. Wij liepen lekker en kwamen allen op 1 na, die last van z’n knieën had en de laatste helling voor gezien hield, tevreden aan op de laatste top van de route waar we lekker hebben zitten lunchen met zicht op Peppin Island aan de overkant van de inham.
Op de terugweg Dan opgepikt die aangaf dat de pijn afgezakt was en voorop terug liep door het bos een steile steen helling op. En toen ging het mis. Iemand viel, ik werd geroepen en zag meteen dat het foute boel was. Om een lang verhaal kort te maken… dan merk je hoe afgelegen je hier vaak zit. We hadden gelukkig wel enig telefoon bereik zodat de helikopter gewaarschuwd kon worden maar dan nog. Tijdens het reanimeren zagen we de helikopter 2 keer overvliegen voor ze eindelijk ons beacon signaal oppikten. En dan moeten er tassen en rescue bemanning aan kabels naar beneden gelaten worden terwijl wij in de helse wind van de rotorbladen zo goed en zo kwaad mogelijk probeerde door te gaan zonder weggeblazen te worden. En ja dan is er zo 3 kwartier voorbij en weet je dat er geen redden meer mogelijk is voor de persoon in kwestie.
Dan moet er toestemming gevraagd worden aan de politie of de overleden persoon verplaatst mag worden of moet blijven liggen waar hij is. Gelukkig mocht de helikopter hem meenemen en dus werd hij per brancard opgehesen en weggevlogen. Moeilijk!!
Al met al ben je dan een paar uur verder en nu moet je nog een kleine 2 uur terug lopen.
Weer een lange wandeldag en dit keer met een heel wat minder positief gevoel. Maar wel een perfecte samenwerking tussen de groepsleden en een warme sfeer onderling.
En dan moet je de volgende dag weer aan het werk. Op de fiets op weg naar huis lag een vrouw op straat, aangereden en 36 weken zwanger. Dus weer in de actie… Gelukkig was deze mevrouw nog wel bij kennis en klaagde ze met name over hoofdpijn en niet over rug en benen dus konden we haar in ieder geval op de stoep tillen. Al snel kwam de dienstdoende dokter het overnemen en vroeg mij om naar zijn praktijk te fietsen en zijn nurse en spoedtas op te halen. Snel, snel en dan 1 misstap met als resultaat een zere enkel en pijnlijke arm. Maar inmiddels was de brandweer er met brancard (ambulance moest vanuit Richmond komen , 30 km verderop) en werd er van alles geregeld en kon ik naar huis voor een snelle boterham.
Terug op de praktijk werd ik naar de receptie geroepen omdat de helikopter en ambulance bij ons voor op de parkeerplaats aankwamen. En toen had ik het even helemaal gehad! Deze mevrouw werd dus ook per helikopter afgevoerd (wel levend hoor, maar toch) en sinds dien ben ik moe. Vandaag geen zin in wandelen. Dus lekker aan het bakken, in de tuin aan het klussen en even bijkomen! Wat professional… ik ben maar gewoon een mens.
Gisteren hadden we ons kerstetentje met de praktijk. Dit jaar een Hangi. Dat betekent een Maori’s feestmaal waarbij een kuil gegraven wordt, een vuur gestookt en gedoofd en vervolgens het eten begraven word om 5 uur in de warme kuil te garen.
Wij mochten komen kijken bij het opgraven. En oh dat stonk!!! Gelukkig was er ook sla en waren er toetjes want het eten smaakte net zoals het rook. Geen succes voor mij. Rob vond het OK en heeft het netjes opgegeten.
Het was wel gezellig met alle collega’s en ik werd flink gepest dat ze niet met mij op stap wilden want 3x is scheepsrecht. Ik hoop alleen maar dat dat deze keer niet opgaat!
Na ons diner vertrokken Janet en Judith weer naar Motueka terwijl Rob en ik nog een paar daagjes met onze Camper naar de oostkust zijn geweest. Heerlijk gewandeld over het schiereiland bij Kaikura tussen de zeehonden en meeuwen kolonies. Daarna langs de ‘zeehonden creche’ landinwaarts en de zoutmeren afgezakt naar Blenheim, Nelson en terug naar huis. Zo’n paar daagjes met niets dan ons eigen mini huisje, mooie omgeving, mooie boeken en af en toe een goed maaltijd en een drankje is ook niets mis mee. Het was dan ook wel weer even afkikken om thuis te komen en weer hard aan het werk te gaan. Omdat het nu Roberts beurt was om met vakantie te gaan hebben we nog even een paar dagen extra mogen werken. Maar onze rustige tijd komt eraan! Eind volgende week komen Jan en Yvonne al en nog een weekje later hebben we heerlijk 12 dagen vrij!
Maar ondanks de afgelopen drukke weken hebben we toch elke week wel 1 dag gevonden om te wandelen.
Allereerst gingen we vorige week zondag met de tramping club richting ‘Robins Nest’. Mike leidde de tocht en hij en Marie hadden beide GPS apparaten en Mike had een beacon.
Dan zou je dus in theorie niet kunnen verdwalen. Maar Robins Nest ligt niet aan een pad. Na een paar uur wandelen verlaat je het pad, daal je stijl af naar de rivier, steekt het water over en klimt vervolgens weer stijl tegen de helling op tot je een aantal hoge basalt blokken bereikt. Daarlangs liepen we naar links tot we Robins nest, een soort primitief hutje onder een rotsafdak gevonden hadden. Ik schat dat het al met al een uur tot anderhalf uur van het pad was en knap vermoeiend omdat je over wortels, bomen en door struiken je pad moet banen en het alles behalve vlak is. Ik was dan ook blij toen we daar stopten om te lunchen. Daarna wist Mike een makkelijkere route terug over de bergkam…. Nou ja , een andere route dus, niets makkelijker maar vooruit. Het enige was dat ze wel op hum GPS konden zien waar we naar beneden moesten maar er nooit konden komen. Na diverse pogingen waarbij we steeds flink afdaalden om vervolgens weer bij een steile rotswand (lees: afgrond) te komen en dus weer terug moesten klimmen hebben we besloten roze driehoekjes te volgen in de hoop dat die ons uiteindelijk bij een goede afdaalmogelijkheid zouden brengen. Nou zou je denken dat dat soort markeringen normaal een route aanduiden, maar hier is het ook vaak een route waarlangs possem vallen geplaatst worden en het hoeft dus geen met een bestemming route aan te geven. Maar we hadden geluk want op een gegeven moment kwamen we bij een minder stijl stuk helling en konden we uiteindelijk makkelijker dan op de heenweg de rivier oversteken en weer op het pad komen. Maar inmiddels was het wel bijna 5 uur en dan moet je nog een paar uur terug lopen. Inmiddels was de temperatuur weer flink gezakt en dan wordt je weer een met je neus op de feiten gedrukt hoe belangrijk het is om altijd, ook midden in de zomer warme kleren bij je te hebben. Maar ook nu was het heerlijk om eindelijk bij de auto gekomen een zak met droge sokken schoenen en droge broek te vinden!
Afgelopen Donderdag was mijn vrije dag. En dan moet je kiezen, wandelen of fietsen.
Omdat de wandelgroep volgende week kerstlunch heeft en ik dan ga fietsen en er deze week een hele mooie wandeling was die ik nog niet eerder gedaan had besloot ik voor het wandelen te kiezen. Ik weet dat de donderdag groep zich altijd bij wandelpaden houd dus ging ik er vanuit dat ik deze keer bijtijds en zonder problemen weer thuis zou komen. Het weer was prima en al gauw splitste de groep wandelaars in een snelle groep die de hele route zou lopen en een groep (ouderen) die het rustig aan doen. Wij liepen lekker en kwamen allen op 1 na, die last van z’n knieën had en de laatste helling voor gezien hield, tevreden aan op de laatste top van de route waar we lekker hebben zitten lunchen met zicht op Peppin Island aan de overkant van de inham.
Op de terugweg Dan opgepikt die aangaf dat de pijn afgezakt was en voorop terug liep door het bos een steile steen helling op. En toen ging het mis. Iemand viel, ik werd geroepen en zag meteen dat het foute boel was. Om een lang verhaal kort te maken… dan merk je hoe afgelegen je hier vaak zit. We hadden gelukkig wel enig telefoon bereik zodat de helikopter gewaarschuwd kon worden maar dan nog. Tijdens het reanimeren zagen we de helikopter 2 keer overvliegen voor ze eindelijk ons beacon signaal oppikten. En dan moeten er tassen en rescue bemanning aan kabels naar beneden gelaten worden terwijl wij in de helse wind van de rotorbladen zo goed en zo kwaad mogelijk probeerde door te gaan zonder weggeblazen te worden. En ja dan is er zo 3 kwartier voorbij en weet je dat er geen redden meer mogelijk is voor de persoon in kwestie.
Dan moet er toestemming gevraagd worden aan de politie of de overleden persoon verplaatst mag worden of moet blijven liggen waar hij is. Gelukkig mocht de helikopter hem meenemen en dus werd hij per brancard opgehesen en weggevlogen. Moeilijk!!
Al met al ben je dan een paar uur verder en nu moet je nog een kleine 2 uur terug lopen.
Weer een lange wandeldag en dit keer met een heel wat minder positief gevoel. Maar wel een perfecte samenwerking tussen de groepsleden en een warme sfeer onderling.
En dan moet je de volgende dag weer aan het werk. Op de fiets op weg naar huis lag een vrouw op straat, aangereden en 36 weken zwanger. Dus weer in de actie… Gelukkig was deze mevrouw nog wel bij kennis en klaagde ze met name over hoofdpijn en niet over rug en benen dus konden we haar in ieder geval op de stoep tillen. Al snel kwam de dienstdoende dokter het overnemen en vroeg mij om naar zijn praktijk te fietsen en zijn nurse en spoedtas op te halen. Snel, snel en dan 1 misstap met als resultaat een zere enkel en pijnlijke arm. Maar inmiddels was de brandweer er met brancard (ambulance moest vanuit Richmond komen , 30 km verderop) en werd er van alles geregeld en kon ik naar huis voor een snelle boterham.
Terug op de praktijk werd ik naar de receptie geroepen omdat de helikopter en ambulance bij ons voor op de parkeerplaats aankwamen. En toen had ik het even helemaal gehad! Deze mevrouw werd dus ook per helikopter afgevoerd (wel levend hoor, maar toch) en sinds dien ben ik moe. Vandaag geen zin in wandelen. Dus lekker aan het bakken, in de tuin aan het klussen en even bijkomen! Wat professional… ik ben maar gewoon een mens.
Gisteren hadden we ons kerstetentje met de praktijk. Dit jaar een Hangi. Dat betekent een Maori’s feestmaal waarbij een kuil gegraven wordt, een vuur gestookt en gedoofd en vervolgens het eten begraven word om 5 uur in de warme kuil te garen.
Wij mochten komen kijken bij het opgraven. En oh dat stonk!!! Gelukkig was er ook sla en waren er toetjes want het eten smaakte net zoals het rook. Geen succes voor mij. Rob vond het OK en heeft het netjes opgegeten.
Het was wel gezellig met alle collega’s en ik werd flink gepest dat ze niet met mij op stap wilden want 3x is scheepsrecht. Ik hoop alleen maar dat dat deze keer niet opgaat!