We zijn weer terug in Mot, zoals de locale bevolking Motueka noemt, na 2 weken afwezigheid.
Zondag 1 september zijn we naar Christchurch gevlogen omdat we die week een PRIME course (cursus spoedgeneeskunde) gingen volgen in Kaiapoi, een plaatsje dicht bij Christchurch. We hebben de vroege vlucht genomen zodat we een dag in Christchurch rond konden kijken. De vlucht en bus naar het centrum verliepen voorspoedig maar de beloofde bagagekluizen bij het busstation waren helaas afwezig. Dus met koffer 20 minuten lopen naar de i-Side (VVV) in de hoop dat die een oplossing hadden. En gelukkig waren er bagagekluizen in de YMCA daar vlak bij zodat we iets meer van de rest van de dag konden genieten. Ik had samen met Virginia, een van onze nurces die uit Christchurch komt, een plan voor de dag gemaakt. Allereerst naar de Botanic Gardens, het museum als we zin hadden en in ieder geval het “lege stoelen monument” met een lege witte stoel voor iedere overledene van de aardbeving. Virginia vertelde me dat haar broer, huisarts in Christchurch, een van de slachtoffers was. Blijkbaar waren ze naar een “earthquacke proof” gebouw verhuisd voor de aardbeving en uiteindelijk is juist dat gebouw van 4 verdiepingen ingestort en waren er veel slachtoffers.
Een bezoek aan Christchurch heeft toch een bijsmaakje. Ook nu weer waren we onder de indruk van de enorme ravage. Inmiddels waren er wel een heel aantal gebouwen afgebroken en waren de meeste straten weer begaanbaar maar nog zeker 300 gebouwen zijn afgezet met hekken en dus onveilig.
De Botanic Gardens zagen er weer prachtig uit en nu, in het voorjaar, vol met narcissen en bloeiende bomen, o.a. magnolia’s en prunussen. Er stonden nog een aantal mooie oude gebouwen omheen en bij een ervan hebben we heerlijk zitten lunchen op het terras in de zon. Na de lunch hebben we de Cardboard Cathedral (kartonnen kathedraal met golfplaten op het dak) en de 185 lege witte stoelen bekeken (van kinderstoeltje tot rolstoel) die staan op de plek waar vroeger een kerkje stond. Indrukwekkend! En ik vond het een mooie symboliek.
Daarna op naar ons hotel in Kaiapoi. Toch nog bijna een uur met de bus. Nou Kaiapoi is niet wat je aantrekkelijk kan noemen. We hebben 2 keer hard gelopen langs de rivier en een nieuwbouw wijk en het viel ons op dat er geen mens te bekennen viel. Toen we beter keken bleken alle huizen schots en scheef in elkaar gezakt en afgesloten te zijn en was de wijk veranderd in een soort spook gebied. Sommige huizen waren nog bewoonbaar maar dat lijkt me helemaal afschuwelijk om zo te wonen. Toch vreselijk dat dit er 3 jaar na de aardbeving nog zo bij ligt. We hebben veel trieste verhalen gehoord over mensen die vaak wel terug moesten keren naar hun niet meer veilige huis omdat ze al hun geld in dat huis hadden gestoken en de verzekering nog niet aan uitkeren toe gekomen is.
Ons hotel lag vlak aan een drukke doorgaande weg en het enige raam was de schuifdeur waardoor je binnen kwam en waar de andere gasten langs liepen naar hun kamers of voor de deur parkeerden. Maar goed het was het enige motel en vlak naast het congres centrum waar we onze cursus hadden. Er was ons verteld dat de cursus intensief was en dat hebben we mogen ervaren! Van ’s ochtends 8 kon je oefenen tot ’s avonds na zesen en dat gebeurde ook regelmatig. In Nederland hebben we ook wel spoedgeneeskunde gehad maar hier moet je niet alleen de juiste diagnose stellen maar ook de patiënt stabiliseren voordat hij vaak de lange rit (of helikopter vlucht) naar het ziekenhuis maakt. Omdat lokale ziekenhuizen vaak al 1 of 2 uur verder op zijn en vaak niet alle specialisaties hebben moeten patiënten vaak per helikopter naar Christchurch of Wellington gebracht worden vanaf het grootste deel van het Zuidereiland. Ook moet je als PRIME doctor of nurse beslissen of patiënten per ambulance (met minder hoog opgeleid personeel) of per helikopter vervoerd moeten worden. Dus hebben we allerlei scenario’s geoefend tot en met een auto crash met een aantal patiënten erin met de meest vreselijke (nep) verwondingen. Wij moesten dan beslissen wie te redden viel en wie als eerste behandeld moest worden. Hierbij hadden we de hulp van een brandweerteam die deuren en dak van de auto hebben gezaagd om ruimte voor ons te maken. Omdat ik (hoe is het mogelijk) de kleinste was en er achterin de auto iemand gestabiliseerd moest worden moest ik over de voorpassagier heen klimmen en uren in een vreselijk ongelukkige houding balanceren om de 2 achter passagiers te helpen. D.w.z. praten met de een die haar benen klem had zitten en daar niets meer in voelde, en stabiliseren van de ander die bewusteloos was en mogelijk een nektrauma had. Dan duurt het heel lang voor er hulp is!
De volgende dag deden dan ook al m’n spieren zeer. Verder hebben we geoefend met infusen in armen, benen, hals en botten, hebben we buisjes in luchtpijpen gebracht, spanningspneumothoraxen aangeprikt en gestabiliseerd (dit voor de medici onder ons) , allerlei hartaandoeningen gediagnosticeerd en behandeld, patiënten met anafylactische shock behandeld (bv na wespen allergie: dit voor de niet medici onder ons) en allerlei trauma’s behandeld met spalken, tourniquets en nog veel meer. Een goede les: zorg voor handdoeken en een brede riem en je kunt heel wat bereiken.
Aan het eind van de week moesten we 5 toetsen doen op poppen die op allerlei aandoeningen ingesteld konden worden en voelden we ons een stuk zekerder in het hele spoed gebeuren. Nu maar hopen dat we het niet snel nodig hebben.
Buiten intensief was de cursus ook heel leuk en heb ik weer genoten van de verhalen van anderen over hun manier van leven. We gaan zeker een keer op bezoek bij een van de nurses die op een grote boerderij in het midden van het Zuidereiland woont om zelf mee te maken hoe het leven daar is.
De 2e week was een absoluut contrast. Van het arme Kaiapoi naar het rijke Queenstown. Queenstown is de plaats voor rijke jonge toeristen om allerlei avontuurlijke dingen te doen als bungy jumpen, skydiven, jet-boat varen door een rivier in een bergkloof, met een helikopter een berg opgaan en er dan af skiën enz.
Wij hadden een hotel 8 km buiten Queenstown met uitzicht op de jet-boats die de kloof invoeren en de omliggende bergen. Vanuit ons hotel hebben we 4 dagen de bus naar het dichtstbijzijnde skigebied genomen en heerlijk geskied en 2 keer zijn we naar Queenstown gelopen. De eerste keer langs de weg in 1.40 uur om ski’s te gaan huren en de 2e keer op een zonnige dag over de bergen in 6.30 uur waarbij we genoten hebben van de prachtige omgeving. Gelukkig hadden we ’s avonds in ons hotel een warm bubbelbad en sauna waar we onze spieren weer konden ontspannen want dat hadden we wel nodig. We hebben een heerlijke luxe week gehad en onze 35 jarige huwelijksdag in stijl gevierd. Maar ik vond het contrast tussen de leefstijl in Queenstown en in andere plaatsen zoals bij ons wel enorm groot. Ik heb daar geen Maori en ook bijna geen andere Kiwi’s gezien. Dan woon ik toch liever in Motueka waar buitenlanders en Kiwi’s samen werken en wonen.
Omdat we al een aantal weken niet meer met onze tramping club op pad waren geweest en we zaterdagmiddag al terug waren hadden we aangegeven wel mee te willen op de zondag wandeling. En dat hebben we geweten! Want om 8 uur ’s ochtend vertrokken we naar Golden Bay in de stralende zon. Rob had besloten om zijn jas in de auto te laten en inderdaad hadden we allemaal al snel vele laagjes uitgetrokken om de 900m naar boven te klimmen in ons T-shirt. Na een lunch op het hoogste punt begon het ineens dicht te trekken en gedurende de afdaling zakte de temperatuur steeds verder. De lagen gingen weer aan en mutsen en wanten kwamen te voorschijn. Helaas begon het ook nog te regenen. Rob is behoorlijk gepest, die domme buitenlander die zonder jas op stap ging. Hij had wel zo’n goedkoop dun plastic geval bij zich maar dat telde in hun ogen niet. En ik moet toegeven dat ik het zelfs met 4 lagen, waaronder 2 truien en een jas en wanten niet warm had. (Rob: ik heb het niet koud gehad en de regen zette niet door. Dus geen probleem! Toch?) Toch wel heel bijzonder hoe het weer zo snel om kan slaan en de temperatuur in een paar uur tijd meer dan 10 graden kan zakken. Wat waren we blij toen we om 18.00 uur eindelijk in ons lekkere huis kwamen en een warme douche konden nemen. We hebben wel aan de loopgroep gedacht die waarschijnlijk nu aan een van de langste duurlopen bezig was… en die heel wat sneller hebben afgelegd dan wij onze 21 km.
English version:
Sunday September 1st we had an early flight to Christchurch to attend the PRIME course in the week thereafter. We had discussed what to visit in Christchurch that day with Virginia, one of our practice nurses who had left Christchurch after the big earthquakes. On our list were the botanic gardens, the museum in case of bad weather and the earthquake monument. We had a good bus connection from the airport to the bus station in the city center but there our problems started. Where to leave our luggage? Nowhere around the bus station, that’s for sure. So we decided to walk the 15 minutes to the i-Side (tourist office) near the botanic gardens in the hope they could help us out. And they did. We had to walk back to the YMCA where we luckily found 1 empty luggage box and we could spent the rest of our day more relaxed. First the botanic gardens, which were filled with blossoming trees and fields of daffodils. After a good walk around we stopped at on of the few nice old buildings at the park entrance that have survived the earthquake and served as a restaurant and we had a wonderful lunch on the terrace. We had some nice drinks at lunch and it took some willpower to get back up on our feet and explore some more of the city. Compared to last time many buildings had been broken down and more streets were open again. The center still looks very empty and damaged with more than enough ‘parking spots ‘.
We started to visit for the earthquake monument, 186 white, empty chairs on the place of a former church. One empty chair for every earthquake victim. Virginia had told us that her brother who then was a GP in Christchurch had moved to a different building before the quakes since the old one was not earthquake proof. Sadly this new building collapsed and everybody died. So one of the chairs was there for him. It is impressive.
On our way to the monument we passed by the “Cardboard Cathedral”. And although it has a corrugated roof most of the building is made from cardboard. I can imagine it felt save after all the collapsed concrete and stone buildings.
This was enough of the battered city for us and we collected our luggage and took the bus to Kaiapoi were we had our Prime Course.
Kaiapoi is not an interesting place at all and also has a lot of empty buildings due to the quake that makes it even less attractive but the PRIME course was great!
We learned how to treat people in acute situations and how to keep them alive. We also learned how to stabilize them before they are transported to the hospital since hospitals are often some hours away. Very different from Holland were we diagnosed them and sent them to the hospital a.s.a.p. for they were always there in 15 minutes. This meant we treated different heart conditions, shocks, allergic reactions, collapsed lungs and car accidents. We put lines in different vessels, bones, cut airways open, punctured lungs etc. etc. We even had to go to a car accident with badly wounded lotus patients (unreal) and had to make choices which to treat first and had help from the fireman to free the wounded. Al together a very intensive and tiring week but it gave a lot of satisfaction.
That Saturday we flew further to Queenstown where we had booked a nice hotel to celebrate our 35th marriage anniversary. We had a great week relaxing, skiing and walking. Our hotel was 8 km from Queenstown close to one of the ski fields. From our hotel you could make a wonderful walk to town over the mountains with great views. We have seen the scary platforms were you could bungee jump and a jet boat passed underneath our hotel room to go trough the river canyons. We did nothing more dangerous than skiing and enjoyed the spa of our hotel more than the cold river. Altogether we had a great time but were also glad to return to our own comfortable house in Motueka again!
Zondag 1 september zijn we naar Christchurch gevlogen omdat we die week een PRIME course (cursus spoedgeneeskunde) gingen volgen in Kaiapoi, een plaatsje dicht bij Christchurch. We hebben de vroege vlucht genomen zodat we een dag in Christchurch rond konden kijken. De vlucht en bus naar het centrum verliepen voorspoedig maar de beloofde bagagekluizen bij het busstation waren helaas afwezig. Dus met koffer 20 minuten lopen naar de i-Side (VVV) in de hoop dat die een oplossing hadden. En gelukkig waren er bagagekluizen in de YMCA daar vlak bij zodat we iets meer van de rest van de dag konden genieten. Ik had samen met Virginia, een van onze nurces die uit Christchurch komt, een plan voor de dag gemaakt. Allereerst naar de Botanic Gardens, het museum als we zin hadden en in ieder geval het “lege stoelen monument” met een lege witte stoel voor iedere overledene van de aardbeving. Virginia vertelde me dat haar broer, huisarts in Christchurch, een van de slachtoffers was. Blijkbaar waren ze naar een “earthquacke proof” gebouw verhuisd voor de aardbeving en uiteindelijk is juist dat gebouw van 4 verdiepingen ingestort en waren er veel slachtoffers.
Een bezoek aan Christchurch heeft toch een bijsmaakje. Ook nu weer waren we onder de indruk van de enorme ravage. Inmiddels waren er wel een heel aantal gebouwen afgebroken en waren de meeste straten weer begaanbaar maar nog zeker 300 gebouwen zijn afgezet met hekken en dus onveilig.
De Botanic Gardens zagen er weer prachtig uit en nu, in het voorjaar, vol met narcissen en bloeiende bomen, o.a. magnolia’s en prunussen. Er stonden nog een aantal mooie oude gebouwen omheen en bij een ervan hebben we heerlijk zitten lunchen op het terras in de zon. Na de lunch hebben we de Cardboard Cathedral (kartonnen kathedraal met golfplaten op het dak) en de 185 lege witte stoelen bekeken (van kinderstoeltje tot rolstoel) die staan op de plek waar vroeger een kerkje stond. Indrukwekkend! En ik vond het een mooie symboliek.
Daarna op naar ons hotel in Kaiapoi. Toch nog bijna een uur met de bus. Nou Kaiapoi is niet wat je aantrekkelijk kan noemen. We hebben 2 keer hard gelopen langs de rivier en een nieuwbouw wijk en het viel ons op dat er geen mens te bekennen viel. Toen we beter keken bleken alle huizen schots en scheef in elkaar gezakt en afgesloten te zijn en was de wijk veranderd in een soort spook gebied. Sommige huizen waren nog bewoonbaar maar dat lijkt me helemaal afschuwelijk om zo te wonen. Toch vreselijk dat dit er 3 jaar na de aardbeving nog zo bij ligt. We hebben veel trieste verhalen gehoord over mensen die vaak wel terug moesten keren naar hun niet meer veilige huis omdat ze al hun geld in dat huis hadden gestoken en de verzekering nog niet aan uitkeren toe gekomen is.
Ons hotel lag vlak aan een drukke doorgaande weg en het enige raam was de schuifdeur waardoor je binnen kwam en waar de andere gasten langs liepen naar hun kamers of voor de deur parkeerden. Maar goed het was het enige motel en vlak naast het congres centrum waar we onze cursus hadden. Er was ons verteld dat de cursus intensief was en dat hebben we mogen ervaren! Van ’s ochtends 8 kon je oefenen tot ’s avonds na zesen en dat gebeurde ook regelmatig. In Nederland hebben we ook wel spoedgeneeskunde gehad maar hier moet je niet alleen de juiste diagnose stellen maar ook de patiënt stabiliseren voordat hij vaak de lange rit (of helikopter vlucht) naar het ziekenhuis maakt. Omdat lokale ziekenhuizen vaak al 1 of 2 uur verder op zijn en vaak niet alle specialisaties hebben moeten patiënten vaak per helikopter naar Christchurch of Wellington gebracht worden vanaf het grootste deel van het Zuidereiland. Ook moet je als PRIME doctor of nurse beslissen of patiënten per ambulance (met minder hoog opgeleid personeel) of per helikopter vervoerd moeten worden. Dus hebben we allerlei scenario’s geoefend tot en met een auto crash met een aantal patiënten erin met de meest vreselijke (nep) verwondingen. Wij moesten dan beslissen wie te redden viel en wie als eerste behandeld moest worden. Hierbij hadden we de hulp van een brandweerteam die deuren en dak van de auto hebben gezaagd om ruimte voor ons te maken. Omdat ik (hoe is het mogelijk) de kleinste was en er achterin de auto iemand gestabiliseerd moest worden moest ik over de voorpassagier heen klimmen en uren in een vreselijk ongelukkige houding balanceren om de 2 achter passagiers te helpen. D.w.z. praten met de een die haar benen klem had zitten en daar niets meer in voelde, en stabiliseren van de ander die bewusteloos was en mogelijk een nektrauma had. Dan duurt het heel lang voor er hulp is!
De volgende dag deden dan ook al m’n spieren zeer. Verder hebben we geoefend met infusen in armen, benen, hals en botten, hebben we buisjes in luchtpijpen gebracht, spanningspneumothoraxen aangeprikt en gestabiliseerd (dit voor de medici onder ons) , allerlei hartaandoeningen gediagnosticeerd en behandeld, patiënten met anafylactische shock behandeld (bv na wespen allergie: dit voor de niet medici onder ons) en allerlei trauma’s behandeld met spalken, tourniquets en nog veel meer. Een goede les: zorg voor handdoeken en een brede riem en je kunt heel wat bereiken.
Aan het eind van de week moesten we 5 toetsen doen op poppen die op allerlei aandoeningen ingesteld konden worden en voelden we ons een stuk zekerder in het hele spoed gebeuren. Nu maar hopen dat we het niet snel nodig hebben.
Buiten intensief was de cursus ook heel leuk en heb ik weer genoten van de verhalen van anderen over hun manier van leven. We gaan zeker een keer op bezoek bij een van de nurses die op een grote boerderij in het midden van het Zuidereiland woont om zelf mee te maken hoe het leven daar is.
De 2e week was een absoluut contrast. Van het arme Kaiapoi naar het rijke Queenstown. Queenstown is de plaats voor rijke jonge toeristen om allerlei avontuurlijke dingen te doen als bungy jumpen, skydiven, jet-boat varen door een rivier in een bergkloof, met een helikopter een berg opgaan en er dan af skiën enz.
Wij hadden een hotel 8 km buiten Queenstown met uitzicht op de jet-boats die de kloof invoeren en de omliggende bergen. Vanuit ons hotel hebben we 4 dagen de bus naar het dichtstbijzijnde skigebied genomen en heerlijk geskied en 2 keer zijn we naar Queenstown gelopen. De eerste keer langs de weg in 1.40 uur om ski’s te gaan huren en de 2e keer op een zonnige dag over de bergen in 6.30 uur waarbij we genoten hebben van de prachtige omgeving. Gelukkig hadden we ’s avonds in ons hotel een warm bubbelbad en sauna waar we onze spieren weer konden ontspannen want dat hadden we wel nodig. We hebben een heerlijke luxe week gehad en onze 35 jarige huwelijksdag in stijl gevierd. Maar ik vond het contrast tussen de leefstijl in Queenstown en in andere plaatsen zoals bij ons wel enorm groot. Ik heb daar geen Maori en ook bijna geen andere Kiwi’s gezien. Dan woon ik toch liever in Motueka waar buitenlanders en Kiwi’s samen werken en wonen.
Omdat we al een aantal weken niet meer met onze tramping club op pad waren geweest en we zaterdagmiddag al terug waren hadden we aangegeven wel mee te willen op de zondag wandeling. En dat hebben we geweten! Want om 8 uur ’s ochtend vertrokken we naar Golden Bay in de stralende zon. Rob had besloten om zijn jas in de auto te laten en inderdaad hadden we allemaal al snel vele laagjes uitgetrokken om de 900m naar boven te klimmen in ons T-shirt. Na een lunch op het hoogste punt begon het ineens dicht te trekken en gedurende de afdaling zakte de temperatuur steeds verder. De lagen gingen weer aan en mutsen en wanten kwamen te voorschijn. Helaas begon het ook nog te regenen. Rob is behoorlijk gepest, die domme buitenlander die zonder jas op stap ging. Hij had wel zo’n goedkoop dun plastic geval bij zich maar dat telde in hun ogen niet. En ik moet toegeven dat ik het zelfs met 4 lagen, waaronder 2 truien en een jas en wanten niet warm had. (Rob: ik heb het niet koud gehad en de regen zette niet door. Dus geen probleem! Toch?) Toch wel heel bijzonder hoe het weer zo snel om kan slaan en de temperatuur in een paar uur tijd meer dan 10 graden kan zakken. Wat waren we blij toen we om 18.00 uur eindelijk in ons lekkere huis kwamen en een warme douche konden nemen. We hebben wel aan de loopgroep gedacht die waarschijnlijk nu aan een van de langste duurlopen bezig was… en die heel wat sneller hebben afgelegd dan wij onze 21 km.
English version:
Sunday September 1st we had an early flight to Christchurch to attend the PRIME course in the week thereafter. We had discussed what to visit in Christchurch that day with Virginia, one of our practice nurses who had left Christchurch after the big earthquakes. On our list were the botanic gardens, the museum in case of bad weather and the earthquake monument. We had a good bus connection from the airport to the bus station in the city center but there our problems started. Where to leave our luggage? Nowhere around the bus station, that’s for sure. So we decided to walk the 15 minutes to the i-Side (tourist office) near the botanic gardens in the hope they could help us out. And they did. We had to walk back to the YMCA where we luckily found 1 empty luggage box and we could spent the rest of our day more relaxed. First the botanic gardens, which were filled with blossoming trees and fields of daffodils. After a good walk around we stopped at on of the few nice old buildings at the park entrance that have survived the earthquake and served as a restaurant and we had a wonderful lunch on the terrace. We had some nice drinks at lunch and it took some willpower to get back up on our feet and explore some more of the city. Compared to last time many buildings had been broken down and more streets were open again. The center still looks very empty and damaged with more than enough ‘parking spots ‘.
We started to visit for the earthquake monument, 186 white, empty chairs on the place of a former church. One empty chair for every earthquake victim. Virginia had told us that her brother who then was a GP in Christchurch had moved to a different building before the quakes since the old one was not earthquake proof. Sadly this new building collapsed and everybody died. So one of the chairs was there for him. It is impressive.
On our way to the monument we passed by the “Cardboard Cathedral”. And although it has a corrugated roof most of the building is made from cardboard. I can imagine it felt save after all the collapsed concrete and stone buildings.
This was enough of the battered city for us and we collected our luggage and took the bus to Kaiapoi were we had our Prime Course.
Kaiapoi is not an interesting place at all and also has a lot of empty buildings due to the quake that makes it even less attractive but the PRIME course was great!
We learned how to treat people in acute situations and how to keep them alive. We also learned how to stabilize them before they are transported to the hospital since hospitals are often some hours away. Very different from Holland were we diagnosed them and sent them to the hospital a.s.a.p. for they were always there in 15 minutes. This meant we treated different heart conditions, shocks, allergic reactions, collapsed lungs and car accidents. We put lines in different vessels, bones, cut airways open, punctured lungs etc. etc. We even had to go to a car accident with badly wounded lotus patients (unreal) and had to make choices which to treat first and had help from the fireman to free the wounded. Al together a very intensive and tiring week but it gave a lot of satisfaction.
That Saturday we flew further to Queenstown where we had booked a nice hotel to celebrate our 35th marriage anniversary. We had a great week relaxing, skiing and walking. Our hotel was 8 km from Queenstown close to one of the ski fields. From our hotel you could make a wonderful walk to town over the mountains with great views. We have seen the scary platforms were you could bungee jump and a jet boat passed underneath our hotel room to go trough the river canyons. We did nothing more dangerous than skiing and enjoyed the spa of our hotel more than the cold river. Altogether we had a great time but were also glad to return to our own comfortable house in Motueka again!