Nu zijn we dan toch eindelijk in op het Zuider eiland aangekomen en zullen we morgen door reizen naar Motueka en ons eerste contact met de praktijk hebben. Maar eerst ons verslag van de eerste dagen in Nieuw Zeeland.
Na een lange vlucht en zeer weinig slaap (synoniem voor veel films gezien) kwamen we een half uur te vroeg, om 5 uur ’s ochtends (’s nachts) in Auckland aan. Omdat wij achter in het vliegtuig zaten en allebei toe waren aan een bezoek aan het toilet belanden we achterin de rij bij de douane. We hadden allebei een formulier in moeten vullen en omdat ons visum nog niet rond was hebben we in overleg met NZ locums ingevuld dat we voor vakantie hier naar toe gekomen waren. Voelde niet echt lekker maar we hadden niet veel keus. Helaas had Rob ook ingevuld dat we de laatste weken nog in de natuur gewandeld hadden en dus moesten we in de rij voor koffer controle nadat we eindelijk door de douane waren. En weer een hele lange rij … en nog maar 1 uur voor ons volgende vliegtuig zou vertrekken. Dus maar vriendelijk vragen of meer mensen een aansluiting moesten halen en ook zo snel… en in eens stonden we vooraan in de rij. En ja ze moesten mijn koffer hebben en of ik maar even m’n schoenen eruit wilde halen. Gelukkig had ik die al bovenop zitten omdat we gelezen hadden dat de douane heel moeilijk kon doen over vuile schoenen en ze dus uitgebreid afgespoeld en schoongeboend hadden. Hier was die beambte zo enthousiast over dat de rest van de koffer ingepakt mocht blijven en we op zoek konden naar onze vlucht naar Wellington. Inmiddels nog 40 minuten over, maar de vlucht vertrok uit een ander gebouw 800 m verder op. Rennen dus met zware koffers en alle handbagage. Onderweg nam Rob de andere kant van de straat dan ik en raakte we elkaar ook nog kwijt. Dan maar op naar de hal waar we moesten zijn, gauw koffer op de band gegooid voor alle vluchten van air NZ.. en naar de andere kant gelopen om bij het vliegtuig te komen. Inmiddels 20 minuten voor vertrek en geen Rob… Maar gelukkig 5 minuten later kwam hij aan en zijn we zo bezweet en wel het vliegtuig in gerold. PFFFFFF.. Maar we waren zonder problemen op Nieuw Zeelandse bodem beland. De vlucht naar Wellington was kort, gezellig met aardige buurman en met prachtige uitzichten over de bergen. Tot onze grote opluchting bleek dat onze bagage ook in Wellington was aangekomen. In een laatste mail van NZ Locums had men ons ten zeerste aangeraden adapters voor onze stekkers op het vliegveld te kopen omdat ze daar (en in Australië) andere stekkers hebben dan elders in de wereld. Zo gezegd zo gedaan en daarna op zoek naar de bus naar de stad. Die was heel snel gevonden want deze stopte echt vlak naast de ingang van de aankomsthal. Bovendien stond de bus al te wachten en zo waren we in een kwartiertje in de stad en lag de halte ook nog eens vlak naast ons hotel.
Nu zat alles dus ineens mee. Want kom maar eens om 9 uur ’s morgens in je hotel aan en heb dan al een kamer tot je beschikking. Bovendien was het meer een appartement dan een kamer met een aparte slaapkamer en een woonkamer met keukenhoek. En zelfs voorzien van afwasmachine en wasmachine en dat voor 80 euro per nacht.
Na lekker gedoucht en gebeld te hebben met Emalene, onze contact persoon bij NZ Locums, zijn we door de stad en langs het water gelopen en hebben we aan de kust geluncht. Was het weer in San Francisco al mooi, nu was het 22 graden en strak blauwe lucht. Na een middag slaapje, met Emalene een lijst gemaakt van dingen die we moesten doen zoals een bankrekening openen, een auto regelen, contact opnemen met de praktijk in Motueka en horen hoe het stond met onze visum aanvraag. Dat laatste kon helaas nog niet geregeld worden omdat de praktijk de supervisie, die de eerste maanden voor een buitenlandse dokter verplicht is nog niet officieel geregeld had. Gelukkig is dat nu bijna rond want geen visum betekent geen geld lenen of enig contract aan gaan voor langere tijd. Dus geen auto leasen, huis huren enz. Gelukkig mochten we wel een bankrekening openen als Emalene hen garandeerde dat het allemaal in orde zou komen maar het is wel een boel extra gezeur. Na 2 ½ dag hadden we dan toch de meeste dingen geregeld en waren we gistermiddag ‘vrij’ om eens op ons gemak langs de universiteit (waar Rob misschien volgende week nog een keer examen doet) naar de botanische tuinen te lopen. Nou ja lopen…. Deze stad loopt net zo stijl de helling op en af als San Francisco en er kwamen ook heel wat trappen aan te pas voor we boven waren. En daar voelden we ons voor het eerst echt aan de andere kant van de wereld met alle mooie en bijzondere bomen en planten. Niet alleen was het prachtig om te zien maar ook de geur was overweldigend. We hadden al gelezen dat ze in Nieuw Zeeland hele grote krekels hadden maar nu konden we hun geluid ook niet missen. Gelukkig hadden ze ook een echte Engelse rozentuin met een heerlijk terras waar we natuurlijk even moesten genieten van een heerlijk kopje thee en koffie.
Vandaag onze nieuwe, tweedehands auto opgehaald en alle bagage die we opgestuurd en meegebracht hadden verzameld en naar de Ferry gereden. Daar kwamen we veel te vroeg aan. “If you wish, love”, zei de man achter het loket, “you can leave the car and walk to town for lunch”. En dus mochten we de auto laten staan op de ‘alleen uitstap’ plaatsen, want “you know, love, we don’t mind…” en een stief kwartiertje naar de stad lopen waar we wederom een heerlijk kopje thee en koffie hebben genuttigd met deze keer een heerlijk broodje erbij. Grappig is dat, hier gaan ze er gewoon vanuit dat je het prima vind om een kwartier heen en een kwartier terug te lopen naar de stad terwijl ze in Amerika alles per auto doen. Maar het was heerlijk weer dus wij vonden het een prima idee. Bij terugkomst konden we de auto in de rij voor de Ferry plaatsen en zijn wij, net als de andere autobezitters op de stenen langs de kust gaan zitten wachten tot de boot aankwam. De overtocht was fantastisch! Eerst hadden we verschillende soorten dolfijnen in groepjes langs de boot duikelen en in het 2e stuk vaar je tussen de verschillende eilanden door die de Marlbourough Sounds vormen, en de doorgang vormen naar het Zuider Eiland. Dit stuk was adembenemend mooi! Ook de rit na aankomst op het Zuider Eiland van Picton naar Nelson was prachtig. Hier heb ik voor de eerste keer links gereden en buiten het feit dat ik steeds de ruitenwisser gebruikte in plaats van de richtingaanwijzer ging het behoorlijk goed. Zeker gezien het feit dat er behoorlijk wat haarspeldbochten genomen moesten worden . We waren allebei dan ook heel blij toen we om 20.30 uur eindelijk ons hotel gevonden hadden en alweer van een lekker kopje thee konden gaan genieten. Inmiddels is het al bijna 2 uur laten en wordt het tijd om lekker ons bedje in te duiken.
English version:
Now we have finally arrived the South Island, and tomorrow we will travel to Motueka and have our first contact with the practice. As a start I start our report of our first days in New Zealand.
After a long flight with very little sleep (synonymous for many films) we arrived in Auckland half an hour early at 5 o'clock in the morning (overnight). As we sat in the back of the plane and both were eager to visit to the toilet we were in the back of the line at customs. Because our working visa was not settled, we applied, in consultation with NZ Locums, for a holiday visa. Felt not really good but we did not have much choice. Unfortunately, Rob declared that we had hiked in nature last week, so we had to queue for luggage control after we were finally through customs. Again a very long line ... and only 1 hour before our next flight would depart. So I kindly asked if more people had to get a connection and suddenly.... we were at the front of the row now. And yes, they wanted to see my shoes. Luckily I had put them on top because we knew that customs could do very hard on dirty shoes and so they were scrubbed and rinsed extensively. The officer was so excited about the cleaned shoes that the rest of the suitcase could stay packed and we could go for our flight to Wellington. Meanwhile there were only 40 minutes left, and the flight was departing from another building, 800m further. So we had to run with the heavy suitcases and all our belongings. Rob took the other side of the street and then we got separated. But nevertheless I came in the hall where we needed to be, threw my suitcase on the belt for all flights of Air NZ and went to the other side in order to run to the gate. Meanwhile it was 20 minutes before departure and no Rob ... But luckily 5 minutes later he arrived and we, sweaty as we were, sat in the plane. Pffffff…. But, we were in New Zealand! The flight to Wellington was short, cozy with a nice neighbor and with magnificent views over the mountains. To our great relief we found out that our luggage had arrived in Wellington. In a recent email from NZ Locums it was highly recommended to us to buy plug adapters at the airport. So we did and then looked for the bus to the city. It was very easy to find because it really stopped right next to the entrance of the arrivals. Moreover, the bus was already waiting and so we arrived fifteen minutes later in the city. Now we were lucky, coming in hotel at 9 o'clock in the morning and having a room at our disposal. It was more like an apartment than a room, with a separate bedroom and a living room with kitchenette. And even with a dishwasher and a washing machine, and that for 80 euros per night.
After a delicious shower and a telephone call with Emalene, our contact person at NZ Locums, we went to town and had a lunch at the waterline. The weather in San Francisco was already beautiful, but now it was 22 degrees with clear blue skies. After an afternoon nap we made, together with Emalene a list of things we had to do: a bank account, arrange a car, contact the practice in Motueka and find out how it was with our visa application. Unfortunately we couldn’t arrange the working visa because the practical supervision for the first months (obliged for a foreign doctor in the first months) wasn’t officially arranged. Fortunately, that is now almost done because no visa means no loons and no contract. So no car lease, house rent, etc. Luckily we were allowed to open a bank account as Emalene ensured them that everything would be OK but it's a lot of extra fuss. After 2 days and a half we had most things settled and we could walk to the botanical gardens. This city has just as steep roads up and down as San Francisco and there are also a lot of stairs to clime before we got up the hill. For the first time we really had the idea being on the other side of the world with all the beautiful and rare trees and plants. Not only was it beautiful to see, even the smell was overwhelming. We had already read about the big crickets in New Zealand and their sound but now we heard it. Luckily they had a real English rose garden with a lovely terrace where we had a delicious cup of tea and coffee.
Today we picked up our new, used car, collected the luggage we brought and sent and drove to the Ferry. We arrived too early. “If you wish, love” the man behind the counter said, “you can leave the car here and walk to town for lunch”. And so we could park the car at the ‘pick up only’ places, “because you know, love, we do not mind....”, and made a fifteen minutes walk to town where we once again had a cup of tea and coffee, now with a delicious sandwich. Funny is that overhere they just assume that you make a fifteen minutes walk and back while in America they do everything by car. It was lovely weather and it was a great idea. Later we parked the car in line for the Ferry and we, like the other car owners, sat on the rocks along the shore and waited until the boat arrived. The trip was fantastic! First we saw different species of dolphins in groups along the boat and then you sail between the islands that form the Marlborough Sounds, the passageway to the South Island. This part was breathtaking! The ride after arriving on the South Island from Picton to Nelson was beautiful. Here I drove for the first time at the left side of the road and despite the fact that I always used the wiper instead of the direction-lights it went pretty well. Especially considering the fact that there were quite a few hairpin bends to be taken. We were both very glad finally finding our hotel at 20.30 and now we are relaxing, again with a nice cup of tea could. Now, it’s almost 2 hours later and it's time to enjoy our bed.
Na een lange vlucht en zeer weinig slaap (synoniem voor veel films gezien) kwamen we een half uur te vroeg, om 5 uur ’s ochtends (’s nachts) in Auckland aan. Omdat wij achter in het vliegtuig zaten en allebei toe waren aan een bezoek aan het toilet belanden we achterin de rij bij de douane. We hadden allebei een formulier in moeten vullen en omdat ons visum nog niet rond was hebben we in overleg met NZ locums ingevuld dat we voor vakantie hier naar toe gekomen waren. Voelde niet echt lekker maar we hadden niet veel keus. Helaas had Rob ook ingevuld dat we de laatste weken nog in de natuur gewandeld hadden en dus moesten we in de rij voor koffer controle nadat we eindelijk door de douane waren. En weer een hele lange rij … en nog maar 1 uur voor ons volgende vliegtuig zou vertrekken. Dus maar vriendelijk vragen of meer mensen een aansluiting moesten halen en ook zo snel… en in eens stonden we vooraan in de rij. En ja ze moesten mijn koffer hebben en of ik maar even m’n schoenen eruit wilde halen. Gelukkig had ik die al bovenop zitten omdat we gelezen hadden dat de douane heel moeilijk kon doen over vuile schoenen en ze dus uitgebreid afgespoeld en schoongeboend hadden. Hier was die beambte zo enthousiast over dat de rest van de koffer ingepakt mocht blijven en we op zoek konden naar onze vlucht naar Wellington. Inmiddels nog 40 minuten over, maar de vlucht vertrok uit een ander gebouw 800 m verder op. Rennen dus met zware koffers en alle handbagage. Onderweg nam Rob de andere kant van de straat dan ik en raakte we elkaar ook nog kwijt. Dan maar op naar de hal waar we moesten zijn, gauw koffer op de band gegooid voor alle vluchten van air NZ.. en naar de andere kant gelopen om bij het vliegtuig te komen. Inmiddels 20 minuten voor vertrek en geen Rob… Maar gelukkig 5 minuten later kwam hij aan en zijn we zo bezweet en wel het vliegtuig in gerold. PFFFFFF.. Maar we waren zonder problemen op Nieuw Zeelandse bodem beland. De vlucht naar Wellington was kort, gezellig met aardige buurman en met prachtige uitzichten over de bergen. Tot onze grote opluchting bleek dat onze bagage ook in Wellington was aangekomen. In een laatste mail van NZ Locums had men ons ten zeerste aangeraden adapters voor onze stekkers op het vliegveld te kopen omdat ze daar (en in Australië) andere stekkers hebben dan elders in de wereld. Zo gezegd zo gedaan en daarna op zoek naar de bus naar de stad. Die was heel snel gevonden want deze stopte echt vlak naast de ingang van de aankomsthal. Bovendien stond de bus al te wachten en zo waren we in een kwartiertje in de stad en lag de halte ook nog eens vlak naast ons hotel.
Nu zat alles dus ineens mee. Want kom maar eens om 9 uur ’s morgens in je hotel aan en heb dan al een kamer tot je beschikking. Bovendien was het meer een appartement dan een kamer met een aparte slaapkamer en een woonkamer met keukenhoek. En zelfs voorzien van afwasmachine en wasmachine en dat voor 80 euro per nacht.
Na lekker gedoucht en gebeld te hebben met Emalene, onze contact persoon bij NZ Locums, zijn we door de stad en langs het water gelopen en hebben we aan de kust geluncht. Was het weer in San Francisco al mooi, nu was het 22 graden en strak blauwe lucht. Na een middag slaapje, met Emalene een lijst gemaakt van dingen die we moesten doen zoals een bankrekening openen, een auto regelen, contact opnemen met de praktijk in Motueka en horen hoe het stond met onze visum aanvraag. Dat laatste kon helaas nog niet geregeld worden omdat de praktijk de supervisie, die de eerste maanden voor een buitenlandse dokter verplicht is nog niet officieel geregeld had. Gelukkig is dat nu bijna rond want geen visum betekent geen geld lenen of enig contract aan gaan voor langere tijd. Dus geen auto leasen, huis huren enz. Gelukkig mochten we wel een bankrekening openen als Emalene hen garandeerde dat het allemaal in orde zou komen maar het is wel een boel extra gezeur. Na 2 ½ dag hadden we dan toch de meeste dingen geregeld en waren we gistermiddag ‘vrij’ om eens op ons gemak langs de universiteit (waar Rob misschien volgende week nog een keer examen doet) naar de botanische tuinen te lopen. Nou ja lopen…. Deze stad loopt net zo stijl de helling op en af als San Francisco en er kwamen ook heel wat trappen aan te pas voor we boven waren. En daar voelden we ons voor het eerst echt aan de andere kant van de wereld met alle mooie en bijzondere bomen en planten. Niet alleen was het prachtig om te zien maar ook de geur was overweldigend. We hadden al gelezen dat ze in Nieuw Zeeland hele grote krekels hadden maar nu konden we hun geluid ook niet missen. Gelukkig hadden ze ook een echte Engelse rozentuin met een heerlijk terras waar we natuurlijk even moesten genieten van een heerlijk kopje thee en koffie.
Vandaag onze nieuwe, tweedehands auto opgehaald en alle bagage die we opgestuurd en meegebracht hadden verzameld en naar de Ferry gereden. Daar kwamen we veel te vroeg aan. “If you wish, love”, zei de man achter het loket, “you can leave the car and walk to town for lunch”. En dus mochten we de auto laten staan op de ‘alleen uitstap’ plaatsen, want “you know, love, we don’t mind…” en een stief kwartiertje naar de stad lopen waar we wederom een heerlijk kopje thee en koffie hebben genuttigd met deze keer een heerlijk broodje erbij. Grappig is dat, hier gaan ze er gewoon vanuit dat je het prima vind om een kwartier heen en een kwartier terug te lopen naar de stad terwijl ze in Amerika alles per auto doen. Maar het was heerlijk weer dus wij vonden het een prima idee. Bij terugkomst konden we de auto in de rij voor de Ferry plaatsen en zijn wij, net als de andere autobezitters op de stenen langs de kust gaan zitten wachten tot de boot aankwam. De overtocht was fantastisch! Eerst hadden we verschillende soorten dolfijnen in groepjes langs de boot duikelen en in het 2e stuk vaar je tussen de verschillende eilanden door die de Marlbourough Sounds vormen, en de doorgang vormen naar het Zuider Eiland. Dit stuk was adembenemend mooi! Ook de rit na aankomst op het Zuider Eiland van Picton naar Nelson was prachtig. Hier heb ik voor de eerste keer links gereden en buiten het feit dat ik steeds de ruitenwisser gebruikte in plaats van de richtingaanwijzer ging het behoorlijk goed. Zeker gezien het feit dat er behoorlijk wat haarspeldbochten genomen moesten worden . We waren allebei dan ook heel blij toen we om 20.30 uur eindelijk ons hotel gevonden hadden en alweer van een lekker kopje thee konden gaan genieten. Inmiddels is het al bijna 2 uur laten en wordt het tijd om lekker ons bedje in te duiken.
English version:
Now we have finally arrived the South Island, and tomorrow we will travel to Motueka and have our first contact with the practice. As a start I start our report of our first days in New Zealand.
After a long flight with very little sleep (synonymous for many films) we arrived in Auckland half an hour early at 5 o'clock in the morning (overnight). As we sat in the back of the plane and both were eager to visit to the toilet we were in the back of the line at customs. Because our working visa was not settled, we applied, in consultation with NZ Locums, for a holiday visa. Felt not really good but we did not have much choice. Unfortunately, Rob declared that we had hiked in nature last week, so we had to queue for luggage control after we were finally through customs. Again a very long line ... and only 1 hour before our next flight would depart. So I kindly asked if more people had to get a connection and suddenly.... we were at the front of the row now. And yes, they wanted to see my shoes. Luckily I had put them on top because we knew that customs could do very hard on dirty shoes and so they were scrubbed and rinsed extensively. The officer was so excited about the cleaned shoes that the rest of the suitcase could stay packed and we could go for our flight to Wellington. Meanwhile there were only 40 minutes left, and the flight was departing from another building, 800m further. So we had to run with the heavy suitcases and all our belongings. Rob took the other side of the street and then we got separated. But nevertheless I came in the hall where we needed to be, threw my suitcase on the belt for all flights of Air NZ and went to the other side in order to run to the gate. Meanwhile it was 20 minutes before departure and no Rob ... But luckily 5 minutes later he arrived and we, sweaty as we were, sat in the plane. Pffffff…. But, we were in New Zealand! The flight to Wellington was short, cozy with a nice neighbor and with magnificent views over the mountains. To our great relief we found out that our luggage had arrived in Wellington. In a recent email from NZ Locums it was highly recommended to us to buy plug adapters at the airport. So we did and then looked for the bus to the city. It was very easy to find because it really stopped right next to the entrance of the arrivals. Moreover, the bus was already waiting and so we arrived fifteen minutes later in the city. Now we were lucky, coming in hotel at 9 o'clock in the morning and having a room at our disposal. It was more like an apartment than a room, with a separate bedroom and a living room with kitchenette. And even with a dishwasher and a washing machine, and that for 80 euros per night.
After a delicious shower and a telephone call with Emalene, our contact person at NZ Locums, we went to town and had a lunch at the waterline. The weather in San Francisco was already beautiful, but now it was 22 degrees with clear blue skies. After an afternoon nap we made, together with Emalene a list of things we had to do: a bank account, arrange a car, contact the practice in Motueka and find out how it was with our visa application. Unfortunately we couldn’t arrange the working visa because the practical supervision for the first months (obliged for a foreign doctor in the first months) wasn’t officially arranged. Fortunately, that is now almost done because no visa means no loons and no contract. So no car lease, house rent, etc. Luckily we were allowed to open a bank account as Emalene ensured them that everything would be OK but it's a lot of extra fuss. After 2 days and a half we had most things settled and we could walk to the botanical gardens. This city has just as steep roads up and down as San Francisco and there are also a lot of stairs to clime before we got up the hill. For the first time we really had the idea being on the other side of the world with all the beautiful and rare trees and plants. Not only was it beautiful to see, even the smell was overwhelming. We had already read about the big crickets in New Zealand and their sound but now we heard it. Luckily they had a real English rose garden with a lovely terrace where we had a delicious cup of tea and coffee.
Today we picked up our new, used car, collected the luggage we brought and sent and drove to the Ferry. We arrived too early. “If you wish, love” the man behind the counter said, “you can leave the car here and walk to town for lunch”. And so we could park the car at the ‘pick up only’ places, “because you know, love, we do not mind....”, and made a fifteen minutes walk to town where we once again had a cup of tea and coffee, now with a delicious sandwich. Funny is that overhere they just assume that you make a fifteen minutes walk and back while in America they do everything by car. It was lovely weather and it was a great idea. Later we parked the car in line for the Ferry and we, like the other car owners, sat on the rocks along the shore and waited until the boat arrived. The trip was fantastic! First we saw different species of dolphins in groups along the boat and then you sail between the islands that form the Marlborough Sounds, the passageway to the South Island. This part was breathtaking! The ride after arriving on the South Island from Picton to Nelson was beautiful. Here I drove for the first time at the left side of the road and despite the fact that I always used the wiper instead of the direction-lights it went pretty well. Especially considering the fact that there were quite a few hairpin bends to be taken. We were both very glad finally finding our hotel at 20.30 and now we are relaxing, again with a nice cup of tea could. Now, it’s almost 2 hours later and it's time to enjoy our bed.