En dan na 3 maanden bijna continue bezoek zijn we weer alleen.
Na een lang weekend Golden Bay en een dag pakken zijn gisteren Lara, Tessa en Maarten richting Nelson vertrokken voor hun vluchten naar Australië (Lara, die nog een maand trekken voor de boeg heeft) en Nederland (Tessa en Maarten, die beide terug keren naar het gewone dagelijkse bestaan) en dus hebben wij een leeg huis.
Echt tijd om ze te missen hebben we nog niet omdat we èn moeten werken èn ons klaar moeten maken voor een half jaar geleden geplande trip naar Fiordland, waar we de Milford Track, een van de 9 Great Walks gaan lopen. De Great Walks zijn de meest bekende (en dure) meerdaagse wandeltochten in Nieuw Zeeland. Hier vind je ook de meeste buitenlanders. Hele mooie routes met goed bewandelbare paden met vaak bruggen over rivieren en bewaakte hutten. De huttenwaarden zijn ook vaak verantwoordelijk voor het onderhoud van het pad. Je zult er dus ook geen papiertje tegen komen. Onze wandelvriendin Janet heeft in deze streek als huttenwaard gewerkt en ons daar uitgebreid over verteld. Veel Nieuw Zeelandse trampers vinden dit soort tochten eigenlijk beneden hun stand maar anderen vertellen alleen maar hoe mooi het is en dus gaan wij, sinds een paar dagen ook New Zealand Residents, dit ‘schoon’ maar eens met eigen ogen bekijken. O, ik hoor jullie denken… betekent dit dat ze niet terug komen? Het antwoord is nee. Maar we willen hier wel graag werken tot ons pensioen en dit maakt het een stuk makkelijker. Daarna zullen we wel weer zien. We zullen zeker zolang dat makkelijk gaat ieder jaar een aantal maanden hier zijn. We zijn namelijk nog steeds weg van de fantastische natuur hier maar willen ook onze vrienden en familie in Nederland niet missen.
Maar nu een verslag van de afgelopen weken.
Een week na vertrek van Anneke en Alex arriveerden Lara en Tessa, 2 enthousiaste jonge dames die voor hun afstudeer project als fysiotherapeuten en vergelijkend onderzoek doen naar verwijs- en behandelmogelijkheden in Nederland en in Nieuw Zeeland. Daarvoor hebben ze eerst 50 dagen met een campertje het land doorgereisd, diverse praktijken bezocht en enquêtes in laten vullen om daarna onze kant op te komen om hier de laatste bezoeken af te leggen aan verzekeringmaatschappij en een lokale fysio en hun verslag te schrijven. Ik moet zeggen dat de dames heel consequent hebben gewerkt maar gelukkig ook nog voldoende tijd over hielden om allerlei leuke dingen te ondernemen. Zo hebben we gewandeld, gefietst, gezwommen en hebben de dames ge-sky-dived (met een begeleider uit een vliegtuig gesprongen en met een parachute weer afgedaald naar de grond), heeft Tessa paard gereden over het strand en zijn er natuurlijk diverse winkel sessies geweest om voor iedereen een cadeautje te kopen. Ook hebben ze nog tijd gevonden om de meeste dagen dat wij werkten voor ons te koken en te zorgen dat de lunch tafel gedekt was als wij tussen de middag naar huis kwamen.
Dus jullie begrijpen dat we ze echt missen!
De laatste 2 weken van hun bezoek kwam Maarten ook deze kant op. En toen was het huis echt gevuld. Gezellig gebarbecued, samen met Rob aan het bier, met de dames op stap en vooral veel in de zon zitten lezen betekende voor Maarten ook echt vakantie vieren. Natuurlijk hebben we hem ook flink laten sjouwen door het Abel Tasman park en in Golden Bay, waar we nog een keer de spit en Whakariki Beach bekeken hebben. Het plan was te gaan kamperen maar omdat de temperatuur ’s nachts ineens was gaan dalen en vlak voor we vertrokken dicht bij het vriespunt lag hebben we ons de luxe gegund van een huisje. Hoewel huisje… met 3 slaapkamers , ruime woonkamer en keuken en een groot terras was het zonder meer lekker ruim. En je raad het al, niets van de voorspelde regen en kou maar stralende zonneschijn en lekker sjouwen met de voetjes in de zee! En ’s avonds een grote tafel voor spelletjes regenwormen en Qwirkle bij een lekker glaasje. En al was ons bezoek met Renske pas een paar maanden geleden nu zag het er toch weer anders uit. Deze keer zijn we halverwege de spit overgestoken naar de west kust door een soort woestijnachtig duinlandschap. Zeker bij een lage zon was het prachtig! Whakariki Beach deed deze keer dienst als zeehonden crèche. Bij laag water laten de zeehonden hun jongen in een paar kleine poelen zwemmen op het droog gevallen strand en een volwassene houd vanuit een grot toezicht en geeft af en toe een brul als ze willen ontsnappen naar de zee. We hebben gefascineerd staan kijken naar hun buitelingen en zwem kunsten. Net als alle jonge dieren zijn de kleine zeehondjes ook super schattig en Lara wilde er graag een meenemen als huisdier. Gelukkig voor jullie, Wil en Loes, is Australië heel streng op het invoeren van dieren dus heeft ze er toch maar vanaf gezien.
En dan ineens is al dat bezoek weer weg en gaan wij nog even de laatste huishoudelijke klussen doen, voorraad eten koken (ik heb vandaag weer even geoogst in de tuin en helaas blijft alles onverwerkt geen weken goed) en inpakken. Op naar het volgende avontuur!
O en voor wie wil… er is weer ruimte om te logeren.
Na een lang weekend Golden Bay en een dag pakken zijn gisteren Lara, Tessa en Maarten richting Nelson vertrokken voor hun vluchten naar Australië (Lara, die nog een maand trekken voor de boeg heeft) en Nederland (Tessa en Maarten, die beide terug keren naar het gewone dagelijkse bestaan) en dus hebben wij een leeg huis.
Echt tijd om ze te missen hebben we nog niet omdat we èn moeten werken èn ons klaar moeten maken voor een half jaar geleden geplande trip naar Fiordland, waar we de Milford Track, een van de 9 Great Walks gaan lopen. De Great Walks zijn de meest bekende (en dure) meerdaagse wandeltochten in Nieuw Zeeland. Hier vind je ook de meeste buitenlanders. Hele mooie routes met goed bewandelbare paden met vaak bruggen over rivieren en bewaakte hutten. De huttenwaarden zijn ook vaak verantwoordelijk voor het onderhoud van het pad. Je zult er dus ook geen papiertje tegen komen. Onze wandelvriendin Janet heeft in deze streek als huttenwaard gewerkt en ons daar uitgebreid over verteld. Veel Nieuw Zeelandse trampers vinden dit soort tochten eigenlijk beneden hun stand maar anderen vertellen alleen maar hoe mooi het is en dus gaan wij, sinds een paar dagen ook New Zealand Residents, dit ‘schoon’ maar eens met eigen ogen bekijken. O, ik hoor jullie denken… betekent dit dat ze niet terug komen? Het antwoord is nee. Maar we willen hier wel graag werken tot ons pensioen en dit maakt het een stuk makkelijker. Daarna zullen we wel weer zien. We zullen zeker zolang dat makkelijk gaat ieder jaar een aantal maanden hier zijn. We zijn namelijk nog steeds weg van de fantastische natuur hier maar willen ook onze vrienden en familie in Nederland niet missen.
Maar nu een verslag van de afgelopen weken.
Een week na vertrek van Anneke en Alex arriveerden Lara en Tessa, 2 enthousiaste jonge dames die voor hun afstudeer project als fysiotherapeuten en vergelijkend onderzoek doen naar verwijs- en behandelmogelijkheden in Nederland en in Nieuw Zeeland. Daarvoor hebben ze eerst 50 dagen met een campertje het land doorgereisd, diverse praktijken bezocht en enquêtes in laten vullen om daarna onze kant op te komen om hier de laatste bezoeken af te leggen aan verzekeringmaatschappij en een lokale fysio en hun verslag te schrijven. Ik moet zeggen dat de dames heel consequent hebben gewerkt maar gelukkig ook nog voldoende tijd over hielden om allerlei leuke dingen te ondernemen. Zo hebben we gewandeld, gefietst, gezwommen en hebben de dames ge-sky-dived (met een begeleider uit een vliegtuig gesprongen en met een parachute weer afgedaald naar de grond), heeft Tessa paard gereden over het strand en zijn er natuurlijk diverse winkel sessies geweest om voor iedereen een cadeautje te kopen. Ook hebben ze nog tijd gevonden om de meeste dagen dat wij werkten voor ons te koken en te zorgen dat de lunch tafel gedekt was als wij tussen de middag naar huis kwamen.
Dus jullie begrijpen dat we ze echt missen!
De laatste 2 weken van hun bezoek kwam Maarten ook deze kant op. En toen was het huis echt gevuld. Gezellig gebarbecued, samen met Rob aan het bier, met de dames op stap en vooral veel in de zon zitten lezen betekende voor Maarten ook echt vakantie vieren. Natuurlijk hebben we hem ook flink laten sjouwen door het Abel Tasman park en in Golden Bay, waar we nog een keer de spit en Whakariki Beach bekeken hebben. Het plan was te gaan kamperen maar omdat de temperatuur ’s nachts ineens was gaan dalen en vlak voor we vertrokken dicht bij het vriespunt lag hebben we ons de luxe gegund van een huisje. Hoewel huisje… met 3 slaapkamers , ruime woonkamer en keuken en een groot terras was het zonder meer lekker ruim. En je raad het al, niets van de voorspelde regen en kou maar stralende zonneschijn en lekker sjouwen met de voetjes in de zee! En ’s avonds een grote tafel voor spelletjes regenwormen en Qwirkle bij een lekker glaasje. En al was ons bezoek met Renske pas een paar maanden geleden nu zag het er toch weer anders uit. Deze keer zijn we halverwege de spit overgestoken naar de west kust door een soort woestijnachtig duinlandschap. Zeker bij een lage zon was het prachtig! Whakariki Beach deed deze keer dienst als zeehonden crèche. Bij laag water laten de zeehonden hun jongen in een paar kleine poelen zwemmen op het droog gevallen strand en een volwassene houd vanuit een grot toezicht en geeft af en toe een brul als ze willen ontsnappen naar de zee. We hebben gefascineerd staan kijken naar hun buitelingen en zwem kunsten. Net als alle jonge dieren zijn de kleine zeehondjes ook super schattig en Lara wilde er graag een meenemen als huisdier. Gelukkig voor jullie, Wil en Loes, is Australië heel streng op het invoeren van dieren dus heeft ze er toch maar vanaf gezien.
En dan ineens is al dat bezoek weer weg en gaan wij nog even de laatste huishoudelijke klussen doen, voorraad eten koken (ik heb vandaag weer even geoogst in de tuin en helaas blijft alles onverwerkt geen weken goed) en inpakken. Op naar het volgende avontuur!
O en voor wie wil… er is weer ruimte om te logeren.