Na een drukke dag in de praktijk zijn we de 15e januari op weg gegaan naar Picton waar we de volgende morgen de eerste boot naar het Noorder Eiland zouden nemen. Gelukkig hadden An en Alex alles ingepakt en hoefden wij alleen maar in de auto te stappen om ons te laten rijden. In Picton wachten Lara, ons nichtje, en haar vriendin Tessa op ons om gezamenlijk te eten. Lara en Tessa doen voor hun Fysiotherapie opleiding een onderzoek naar verschillen in organisatie en behandeling in praktijken in Nederland en Nieuw Zeeland en zijn de laatste 4 weken van hun verblijf hier bij ons in Motueka. Maar het was natuurlijk leuk om hen even te ontmoeten terwijl zij net aan kwamen op het Zuider Eiland. Vooral omdat Lara ook nog eens jarig was en dat natuurlijk gevierd moest worden. Dus hebben we na onze maaltijd nog gezellig door geborreld op onze hotelkamer voor we de meisjes om half twee weer afleverden bij hun campertje.
Wij moesten de volgende ochtend wel weer vroeg op want de boot wilde we niet missen! Die middag zijn we in een ruk doorgereden naar Ohakune, een klein plaatsje aan de rand van het Tongariro National Park. Daar hebben we 2 nachten gestaan op een DOC camping aan de rand van het nationaal park op een prachtig plekje. DOC (Department Of Conservation) campings zijn meestal simpel. Maar deze had in ieder geval picknick tafels en een kraan naast een gat in de grond met een wc pot erop, die je hier overal in natuurgebieden tegen komt.
De volgende dag hebben we gebruikt om even lekker bij te komen van alle drukte en spanning in de praktijk en ons te kort aan slaap. We hebben alleen 2 km naar het dorp gelopen en informatie opgevraagd over de Tongariro crossing , bezoek aan de Glowworm Caves in Wautomo en de verschillende vulkanische gebieden rond Taupo. Na lekker koffie/thee met taart te hebben genuttigd zijn we weer terug gelopen en hebben Anneke en Alex hun rugzakken zo georganiseerd dat we hen de volgende dag bijtijds af konden zetten om een etappe van de route rond Mount Ruapehu te lopen (die Rob en ik in november hebben gelopen). Na lekker gegeten te hebben met een lekkere fles wijn om An en Alex zoveel jarig jubileum te vieren en een paar potjes regenwormen zijn we vroeg in bed gedoken.
En dan is het ochtend, tenten afbreken, ontbijten, laatste spullen in de rugzak en op naar de start. Dat viel nog tegen want ineens zakte de temperatuur tot een graad of drie en met een straffe wind was het alles behalve lekker op de berg. Dus zijn zij gauw gaan lopen en zijn Rob en ik terug gereden naar het dorp om te tanken, boodschappen te doen en door te rijden naar Whakapapa waar we de auto voor die nacht achter zouden laten om An en Alex tegemoet te lopen. Wij hadden afgesproken elkaar te ontmoeten in Whakapapaiti hut (waarvan ik dacht dat iti op de rivier sloeg maar inmiddels weet dat het klein betekend in het Maori). Wij hoefden maar 2.5 uur te lopen om daar te komen en zouden zorgen voor een slaapplekje voor ons vieren. Daar hadden we ons overigens geen zorgen over hoeven maken want toen wij daar aan kwamen was er nog niemand buiten een hutten waard uit Honkong. Later kwamen er nog 2 Amerikanen die het hele Zuider Eiland over wilden wandelen en een stukje van het Noorder Eiland mee pakten.
Na onze rugzakken in de hut gelegd en wat gegeten te hebben zijn we An en Alex tegemoet gaan lopen. Ver hoefden we niet te gaan want hun tempo lag zoals altijd weer zeer hoog en ze hadden de weg ruim onder de voorspelde tijd afgelegd. Alleen was een van de rivier crossings voor Anneke iets te snel gegaan en was ze uitgegleden en in het water beland. Gelukkig was de temperatuur inmiddels flink gestegen en waren haar natte kleren bij de hut snel verwisseld en in de zon gelegd. Alex had z’n frisse duik nog gemist en heeft de rivier opgezocht om even af te koelen.
De volgende ochtend zijn we via de Silica Falls naar Whakapapa terug gelopen en hebben een gewone camping dicht bij de Crossing opgezocht. Inmiddels hadden we besloten om zelf met de auto naar de start te gaan en 2/3 van de route te lopen en dan weer terug te gaan. Omdat we niet precies wisten hoe lang we erover zouden doen en de bussen allemaal heel vroeg vertrokken besloten wij om 6 uur te gaan rijden. Zo konden we om 7 uur beginnen met wandelen en al snel bleek dat er nog niet zo heel veel toeristen voor ons op stap waren gegaan. Dus vol goede moed aan het klimmen begonnen en na de eerste grote klim hadden we al snel een groep mensen ingehaald en liepen we heel rustig naar de rode krater. Alex sprong met zijn lange benen vooruit en leek absoluut geen last te hebben van alle losse stenen en zeer mulle hellingen. Ik had daar iets meer moeite mee! Maar al met al waren we redelijk snel boven en na diverse foto’s genomen te hebben begonnen we met de afdaling naar het Blue Lake. Deze afdaling ging helemaal door los puin en ik moet zeggen dat ik er steeds meer tegenop begon te zien om hier weer tegen op te klimmen. Bij het Blue Lake hebben we een vroege lunch pauze ingelast en Alex kon natuurlijk de verleiding niet weer staan even een (wel zeer) frisse duik te nemen. Daarna kwam het overleg. Nu we hier toch waren moest natuurlijk Mt Ngaruhoe (of te wel Mt Doom uit “In de Ban van de Ring”) beklommen worden. Rob zei meteen dat het geen goed idee voor mij zou zijn om mee te gaan en omdat ik geen zin had om een paar uur in de auto te gaan wachten heb ik besloten de Crossing door te lopen en te kijken of ik of wandelend, of liftend op de camping terug kon komen. In m’n eentje heb ik heerlijk rustig de rest van de Crossing afgelegd, genietend van de vulkanische gebieden met hete stoom en prachtige kleuren en de prachtige uitzichten op Lake Taupo, een enorm kratermeer van de ooit mogelijk grootste vulkaan ter wereld, en een kleiner meer ervoor. Na precies 6 uur bereikte ik de parkeerplaats aan het andere eind van de Crossing en besloot maar door te lopen. 2 uur later bereikte ik de camping, heb heerlijk gedouched en ben met een boek in de lounge-ruimte gaan zitten. Heerlijk rustig tot opeens het gebouw begon te schudden… Overal op de Crossing werd je gewaarschuwd onmiddellijk weg te gaan als je een aardbeving voelde en nu wist ik niet waar de anderen waren… Gelukkig kwamen ze na een half uurtje de camping op en bleek dat ze tijdens de aardbeving in de auto gezeten hadden en er niets van hadden gemerkt. Het was hier dan ook geen sterke beving, maar in Wellington was hij pittig geweest. Ik blijf het iedere keer weer een onprettige ervaring vinden!
Inmiddels was het weer omgeslagen en weer regende het fors. Blij met de luxe camping met binnen-keuken deze nacht hebben we toch lekker droog en ontspannen kunnen eten en spelletjes doen. Wel moesten we in de regen opbreken de volgende dag en besloten we naar de Waitomo Caves te gaan waar Anneke en Alex een Black Water Rafting Tour hadden uitgezocht. Dit hield in dat we ons in wetsuits moesten hijsen en vervolgens op rubber banden door de grotten zouden trekken. Wat ze er niet bij verteld hadden was dat je een paar keer achteruit een waterval af moest springen om op je bandje te landen… Dit hoorde ik pas toen we na het passen van de banden achteruit van een steiger in de rivier moesten springen om te oefenen.
Gelukkig was dat gelijk de grootste sprong dus viel de rest wel mee. Het was wel heel bijzonder om op je bandje in het pikkedonker door de grot te paddelen en naar de door gloeiwormen verlichte plafonds te kijken. Maar hoe speciaal het ook was ik was er niet rauwig om toen het daglicht weer in zicht kwam en we weer lekker warm konden douchen en bij konden komen met soep en brood.
Inmiddels was het gestopt met regenen, maar omdat we geen zin hadden natte tenten op te gaan zetten na een toch wel lange dag in de auto had ik voor één nacht een huisje gehuurd bij Taupo. Voor 110 Euro per nacht voor 4 personen verwachtte ik niet al te veel maar het bleek een prachtig resort te zijn met allemaal prachtige ouderwets aandoende houten huizen boven op de heuvel met uitzicht over de wijngaarden en Lake Taupo. En ja naast 2 slaapkamers, een luxe woon ruimte en prima badkamer hadden we ook een groot overdekt houten terras waar alleen de schommelstoel ontbrak maar we prima de tent konden drogen. En eerlijk is eerlijk dit wilden we niet meteen weer missen dus hebben we nog maar een nachtje bijgeboekt zodat we met schone was en goede zin weer verder konden. Ons tweede dagje in het huis hebben we een keertje hard gelopen en zijn we naar de verborgen vallei gegaan. Dit is een vallei, niet ver van Taupo waar prachtige vulkanische gebieden zijn in combinatie met een fantastisch oerbos. Hier hebben we onze ogen uit gekeken naar de prachtige silican afzettingen, borrelende modderpoelen, geisers en vele kleuren metaal afzettingen.
’s Middags zijn we nog even boodschappen gaan doen in Taupo en vonden een winkel waar ze kilo verpakkingen dubbel zout en muntdrop hadden. Ik hoef zeker niet te vermelden dat we die meegenomen hebben.
Na alle luxe zijn we op weg gegaan naar een DOC camping bij Whakatane aan de oostkust. Een van An en Alex wensen was zwemmen met dolfijnen. Dus na de tenten opgezet te hebben zijn we Whakatane ingetrokken en hebben zij hun toer geboekt. Ik zag dat niet zitten omdat de zee nogal ruw was en mijn maag dat niet echt waardeert dus hebben Rob en ik en tochtje geboekt naar een eiland vlak voor de kust wat terug gegeven was aan de natuur en waar de inmiddels zeldzame Saddle Back vogels uitgezet zijn. Helaas ging de tocht van An en Alex niet door maar wij hebben zeehonden, insekten en Saddle Backs bekeken. Om vervolgens An en Alex mee te nemen voor een heerlijke lunch in een cafeetje met bloementuin. Daarna was er nog tijd genoeg voor een paar uurtjes strand, zon en zee.
Nu moest er helaas aan de terug tocht begonnen worden en zijn we via Napier en Hastings naar Wellington getrokken. Daar hebben we nog een lekker dagje rond gekeken in het Te Papa museum, het parlement gebouw en langs de kust voor we An en Alex op het vliegveld af moesten zetten om naar huis te gaan. Er zijn leukere dingen! Vooral als je niet weet hoe lang het gaat duren voor je ze weer ziet. Maar goed wij moesten terug naar de boot, terug naar Motueka en weer aan het werk.
En het was druk de afgelopen weken! Zo gingen we afgelopen weekend ongetraind op weg naar Westport om samen met Leo en Nelly de halve marathon te lopen. Snel was het niet maar we hebben alle 4 genoten van de prachtige omgeving en het er even tussen uit zijn. Zondags zijn Leo en Nelly ons achterna gekomen naar Motueka en hebben hier samen met kinderen en kleinkinderen gebarbecued. Heel gezellig!g
Inmiddels zijn afgelopen woensdag Lara en Tessa aangekomen zodat we nu weer een gezellig huishouden hebben. De dames zijn nu bezig brownies te maken terwijl ik eindelijk probeer weer een beetje bij te komen met de blog. Maar nu tijd voor de borrel!
Wij moesten de volgende ochtend wel weer vroeg op want de boot wilde we niet missen! Die middag zijn we in een ruk doorgereden naar Ohakune, een klein plaatsje aan de rand van het Tongariro National Park. Daar hebben we 2 nachten gestaan op een DOC camping aan de rand van het nationaal park op een prachtig plekje. DOC (Department Of Conservation) campings zijn meestal simpel. Maar deze had in ieder geval picknick tafels en een kraan naast een gat in de grond met een wc pot erop, die je hier overal in natuurgebieden tegen komt.
De volgende dag hebben we gebruikt om even lekker bij te komen van alle drukte en spanning in de praktijk en ons te kort aan slaap. We hebben alleen 2 km naar het dorp gelopen en informatie opgevraagd over de Tongariro crossing , bezoek aan de Glowworm Caves in Wautomo en de verschillende vulkanische gebieden rond Taupo. Na lekker koffie/thee met taart te hebben genuttigd zijn we weer terug gelopen en hebben Anneke en Alex hun rugzakken zo georganiseerd dat we hen de volgende dag bijtijds af konden zetten om een etappe van de route rond Mount Ruapehu te lopen (die Rob en ik in november hebben gelopen). Na lekker gegeten te hebben met een lekkere fles wijn om An en Alex zoveel jarig jubileum te vieren en een paar potjes regenwormen zijn we vroeg in bed gedoken.
En dan is het ochtend, tenten afbreken, ontbijten, laatste spullen in de rugzak en op naar de start. Dat viel nog tegen want ineens zakte de temperatuur tot een graad of drie en met een straffe wind was het alles behalve lekker op de berg. Dus zijn zij gauw gaan lopen en zijn Rob en ik terug gereden naar het dorp om te tanken, boodschappen te doen en door te rijden naar Whakapapa waar we de auto voor die nacht achter zouden laten om An en Alex tegemoet te lopen. Wij hadden afgesproken elkaar te ontmoeten in Whakapapaiti hut (waarvan ik dacht dat iti op de rivier sloeg maar inmiddels weet dat het klein betekend in het Maori). Wij hoefden maar 2.5 uur te lopen om daar te komen en zouden zorgen voor een slaapplekje voor ons vieren. Daar hadden we ons overigens geen zorgen over hoeven maken want toen wij daar aan kwamen was er nog niemand buiten een hutten waard uit Honkong. Later kwamen er nog 2 Amerikanen die het hele Zuider Eiland over wilden wandelen en een stukje van het Noorder Eiland mee pakten.
Na onze rugzakken in de hut gelegd en wat gegeten te hebben zijn we An en Alex tegemoet gaan lopen. Ver hoefden we niet te gaan want hun tempo lag zoals altijd weer zeer hoog en ze hadden de weg ruim onder de voorspelde tijd afgelegd. Alleen was een van de rivier crossings voor Anneke iets te snel gegaan en was ze uitgegleden en in het water beland. Gelukkig was de temperatuur inmiddels flink gestegen en waren haar natte kleren bij de hut snel verwisseld en in de zon gelegd. Alex had z’n frisse duik nog gemist en heeft de rivier opgezocht om even af te koelen.
De volgende ochtend zijn we via de Silica Falls naar Whakapapa terug gelopen en hebben een gewone camping dicht bij de Crossing opgezocht. Inmiddels hadden we besloten om zelf met de auto naar de start te gaan en 2/3 van de route te lopen en dan weer terug te gaan. Omdat we niet precies wisten hoe lang we erover zouden doen en de bussen allemaal heel vroeg vertrokken besloten wij om 6 uur te gaan rijden. Zo konden we om 7 uur beginnen met wandelen en al snel bleek dat er nog niet zo heel veel toeristen voor ons op stap waren gegaan. Dus vol goede moed aan het klimmen begonnen en na de eerste grote klim hadden we al snel een groep mensen ingehaald en liepen we heel rustig naar de rode krater. Alex sprong met zijn lange benen vooruit en leek absoluut geen last te hebben van alle losse stenen en zeer mulle hellingen. Ik had daar iets meer moeite mee! Maar al met al waren we redelijk snel boven en na diverse foto’s genomen te hebben begonnen we met de afdaling naar het Blue Lake. Deze afdaling ging helemaal door los puin en ik moet zeggen dat ik er steeds meer tegenop begon te zien om hier weer tegen op te klimmen. Bij het Blue Lake hebben we een vroege lunch pauze ingelast en Alex kon natuurlijk de verleiding niet weer staan even een (wel zeer) frisse duik te nemen. Daarna kwam het overleg. Nu we hier toch waren moest natuurlijk Mt Ngaruhoe (of te wel Mt Doom uit “In de Ban van de Ring”) beklommen worden. Rob zei meteen dat het geen goed idee voor mij zou zijn om mee te gaan en omdat ik geen zin had om een paar uur in de auto te gaan wachten heb ik besloten de Crossing door te lopen en te kijken of ik of wandelend, of liftend op de camping terug kon komen. In m’n eentje heb ik heerlijk rustig de rest van de Crossing afgelegd, genietend van de vulkanische gebieden met hete stoom en prachtige kleuren en de prachtige uitzichten op Lake Taupo, een enorm kratermeer van de ooit mogelijk grootste vulkaan ter wereld, en een kleiner meer ervoor. Na precies 6 uur bereikte ik de parkeerplaats aan het andere eind van de Crossing en besloot maar door te lopen. 2 uur later bereikte ik de camping, heb heerlijk gedouched en ben met een boek in de lounge-ruimte gaan zitten. Heerlijk rustig tot opeens het gebouw begon te schudden… Overal op de Crossing werd je gewaarschuwd onmiddellijk weg te gaan als je een aardbeving voelde en nu wist ik niet waar de anderen waren… Gelukkig kwamen ze na een half uurtje de camping op en bleek dat ze tijdens de aardbeving in de auto gezeten hadden en er niets van hadden gemerkt. Het was hier dan ook geen sterke beving, maar in Wellington was hij pittig geweest. Ik blijf het iedere keer weer een onprettige ervaring vinden!
Inmiddels was het weer omgeslagen en weer regende het fors. Blij met de luxe camping met binnen-keuken deze nacht hebben we toch lekker droog en ontspannen kunnen eten en spelletjes doen. Wel moesten we in de regen opbreken de volgende dag en besloten we naar de Waitomo Caves te gaan waar Anneke en Alex een Black Water Rafting Tour hadden uitgezocht. Dit hield in dat we ons in wetsuits moesten hijsen en vervolgens op rubber banden door de grotten zouden trekken. Wat ze er niet bij verteld hadden was dat je een paar keer achteruit een waterval af moest springen om op je bandje te landen… Dit hoorde ik pas toen we na het passen van de banden achteruit van een steiger in de rivier moesten springen om te oefenen.
Gelukkig was dat gelijk de grootste sprong dus viel de rest wel mee. Het was wel heel bijzonder om op je bandje in het pikkedonker door de grot te paddelen en naar de door gloeiwormen verlichte plafonds te kijken. Maar hoe speciaal het ook was ik was er niet rauwig om toen het daglicht weer in zicht kwam en we weer lekker warm konden douchen en bij konden komen met soep en brood.
Inmiddels was het gestopt met regenen, maar omdat we geen zin hadden natte tenten op te gaan zetten na een toch wel lange dag in de auto had ik voor één nacht een huisje gehuurd bij Taupo. Voor 110 Euro per nacht voor 4 personen verwachtte ik niet al te veel maar het bleek een prachtig resort te zijn met allemaal prachtige ouderwets aandoende houten huizen boven op de heuvel met uitzicht over de wijngaarden en Lake Taupo. En ja naast 2 slaapkamers, een luxe woon ruimte en prima badkamer hadden we ook een groot overdekt houten terras waar alleen de schommelstoel ontbrak maar we prima de tent konden drogen. En eerlijk is eerlijk dit wilden we niet meteen weer missen dus hebben we nog maar een nachtje bijgeboekt zodat we met schone was en goede zin weer verder konden. Ons tweede dagje in het huis hebben we een keertje hard gelopen en zijn we naar de verborgen vallei gegaan. Dit is een vallei, niet ver van Taupo waar prachtige vulkanische gebieden zijn in combinatie met een fantastisch oerbos. Hier hebben we onze ogen uit gekeken naar de prachtige silican afzettingen, borrelende modderpoelen, geisers en vele kleuren metaal afzettingen.
’s Middags zijn we nog even boodschappen gaan doen in Taupo en vonden een winkel waar ze kilo verpakkingen dubbel zout en muntdrop hadden. Ik hoef zeker niet te vermelden dat we die meegenomen hebben.
Na alle luxe zijn we op weg gegaan naar een DOC camping bij Whakatane aan de oostkust. Een van An en Alex wensen was zwemmen met dolfijnen. Dus na de tenten opgezet te hebben zijn we Whakatane ingetrokken en hebben zij hun toer geboekt. Ik zag dat niet zitten omdat de zee nogal ruw was en mijn maag dat niet echt waardeert dus hebben Rob en ik en tochtje geboekt naar een eiland vlak voor de kust wat terug gegeven was aan de natuur en waar de inmiddels zeldzame Saddle Back vogels uitgezet zijn. Helaas ging de tocht van An en Alex niet door maar wij hebben zeehonden, insekten en Saddle Backs bekeken. Om vervolgens An en Alex mee te nemen voor een heerlijke lunch in een cafeetje met bloementuin. Daarna was er nog tijd genoeg voor een paar uurtjes strand, zon en zee.
Nu moest er helaas aan de terug tocht begonnen worden en zijn we via Napier en Hastings naar Wellington getrokken. Daar hebben we nog een lekker dagje rond gekeken in het Te Papa museum, het parlement gebouw en langs de kust voor we An en Alex op het vliegveld af moesten zetten om naar huis te gaan. Er zijn leukere dingen! Vooral als je niet weet hoe lang het gaat duren voor je ze weer ziet. Maar goed wij moesten terug naar de boot, terug naar Motueka en weer aan het werk.
En het was druk de afgelopen weken! Zo gingen we afgelopen weekend ongetraind op weg naar Westport om samen met Leo en Nelly de halve marathon te lopen. Snel was het niet maar we hebben alle 4 genoten van de prachtige omgeving en het er even tussen uit zijn. Zondags zijn Leo en Nelly ons achterna gekomen naar Motueka en hebben hier samen met kinderen en kleinkinderen gebarbecued. Heel gezellig!g
Inmiddels zijn afgelopen woensdag Lara en Tessa aangekomen zodat we nu weer een gezellig huishouden hebben. De dames zijn nu bezig brownies te maken terwijl ik eindelijk probeer weer een beetje bij te komen met de blog. Maar nu tijd voor de borrel!