En dan is het ineens zo ver, we vieren Kerst in de zomer. Rob en ik waren bijtijds op, op de eerste Kerstdag, maar onze dochters waren nog eerder en klaar om een rondje te rennen. Dus moed verzameld en op weg. Maar waar we niet op gerekend hadden was dat het al zo warm was. We hebben de route (alweer) maar iets ingekort en zo veel mogelijk over het strand gelopen om ieder briesje wind mee te pakken.
Uiteindelijk zaten we tegen elven aan ons Kerstontbijt met verse aardbeien uit de tuin, cerials, kaneel/rozijnen-muffins en bruin brood. Niet echt kerst dus maar wel lekker!
’s Middags hebben we ons allemaal nog eens extra ingesmeerd met zonnebrand en zijn we weer richting strand gelopen (maar nu op onze slippers en met zwemspullen) en na eerst een stuk over de zandplaat gezworven te hebben en een aangespoeld minihaaitje en een zeehond bekeken te hebben zijn we zelf het water ingegaan. Dat betekent hier op je slippers/sandalen want overal liggen stenen tussen het zand en dat is geen heel lekker gevoel. Maar het water was heerlijk en we zijn lekker opgefrist. Anneke en Alex hebben nog een Kerstfoto in het water gemaakt om naar hun vrienden te sturen, in bikini/zwembroek en kerstmuts. Gemeen hè?
Renske, Anneke en Alex zijn inmiddels al weer een paar weken hier. Na eerst een paar dagen uitgerust en het Abel Tasman park een beetje verkend te hebben zijn ze elk hun eigen kant opgegaan. Renske naar Wellington en Kaikoura, waar ze walvissen heeft zien zwemmen, Ann en Alex naar Nelson Lakes waar ze een wandeltocht van 4 dagen gemaakt hebben en het helderste meer ter wereld bekeken hebben. Zij hebben geen walvissen zien zwemmen maar Alex heeft tijdens een wasbeurt in een van de meren een minder prettige ervaring opgedaan met een van de meerbewoners. We hadden in de week daarvoor net een documentaire bekeken waarin ze de alen laten zien die daar wonen en ieder jaar 1 cm groter worden. Af en toe meten ze alen om te kijken hoe oud ze zijn. Ze kunnen meer dan 100 jaar worden en dus ook meer dan een meter lang en flink dik. Ook hebben ze scherpe tanden. En dat heeft Alex aan den lijve kunnen ervaren toen een aal zijn teen voor lekker hapje aan zag. Anneke zat op een hoge steiger en had nooit verwacht dat Alex er vanuit het water op zou kunnen komen, maar hij was zo geschrokken van de aal dat hij met een enorme sprong (volgens Anneke) uit het water op de steiger klom. Daarna moest Ann eerst de aal op de foto zetten voor ze de bloedende teen mocht verzorgen.
Rob en ik hebben in die tijd al onze Kerstverplichtingen afgedaan (Kerstparades met Zumba, Kerstconcerten en barbecue met koor en Kerstdiner met de praktijk) zodat we vorige week woensdag vrij konden nemen. En toen op naar Hanmer Springs, waar we voor 5 dagen het huis van Celia, de dirigent van ons koor, hadden gehuurd.
Daar hebben de kinderen zich weer bij ons gevoegd en hebben we samen genoten van de thermische baden, de prachtige wandelomgeving en het heerlijke huis met super uitzicht. Eigenlijk vonden we het huis zo gezellig dat we steeds zelf gekookt hebben en gezellig ‘s avonds hebben zitten “regenwormen”. Voor diegenen die wel eens met ons op vakantie zijn geweest is dit duidelijk maar voor de anderen: dit is een spelletje waarbij je het ene moment denkt zeer goed te scoren en het volgende moment weer al je wormen kwijt bent (medisch zou dat goed zijn, maar nu even niet). Desondanks erg leuk, dus mocht je plannen hebben deze kant op te komen dan mag je eraan geloven.
Deze week hoefden we weer maar twee dagen te werken en na een rustige familiedag gisteren krijgen we vandaag onze Amerikaanse collega op de barbecue met partner, kinderen en ouders. Dus hebben we appel-rabarbertaart en chocolate-chip cookies gebakken, twee salades gemaakt, stokbroden, vlees en ijs ingeslagen.
En nu is bijna alles op. Op de taart na want Beth’s moeder had een appelkruimeltaart gebakken. En dat was in combinatie met het ijs meer dan voldoende.
Na een gezellige maaltijd zijn we weer op de hoogte van de Amerikaanse politiek, de verschillen tussen de Amerikaanse en de Nieuw-Zeelandse gezondheidzorg en meer van dergelijke zaken. Verder heb ik genoten van haar kleine knulletjes die heerlijk rond het huis aan het rennen waren. Dat betekende wel dat ze op een gegeven moment aan slaap toe waren en dus om 8 uur naar huis vertrokken.
Nu is alles weer opgeruimd, hebben Alex en Anneke hun tassen voor morgen ingepakt en zijn we toe aan koffie en regenwormen. Onder het genot van de Top2000, Hollandser kan het niet!
Bij deze wensen we iedereen alvast een heel gezond en gelukkig 2014.
Uiteindelijk zaten we tegen elven aan ons Kerstontbijt met verse aardbeien uit de tuin, cerials, kaneel/rozijnen-muffins en bruin brood. Niet echt kerst dus maar wel lekker!
’s Middags hebben we ons allemaal nog eens extra ingesmeerd met zonnebrand en zijn we weer richting strand gelopen (maar nu op onze slippers en met zwemspullen) en na eerst een stuk over de zandplaat gezworven te hebben en een aangespoeld minihaaitje en een zeehond bekeken te hebben zijn we zelf het water ingegaan. Dat betekent hier op je slippers/sandalen want overal liggen stenen tussen het zand en dat is geen heel lekker gevoel. Maar het water was heerlijk en we zijn lekker opgefrist. Anneke en Alex hebben nog een Kerstfoto in het water gemaakt om naar hun vrienden te sturen, in bikini/zwembroek en kerstmuts. Gemeen hè?
Renske, Anneke en Alex zijn inmiddels al weer een paar weken hier. Na eerst een paar dagen uitgerust en het Abel Tasman park een beetje verkend te hebben zijn ze elk hun eigen kant opgegaan. Renske naar Wellington en Kaikoura, waar ze walvissen heeft zien zwemmen, Ann en Alex naar Nelson Lakes waar ze een wandeltocht van 4 dagen gemaakt hebben en het helderste meer ter wereld bekeken hebben. Zij hebben geen walvissen zien zwemmen maar Alex heeft tijdens een wasbeurt in een van de meren een minder prettige ervaring opgedaan met een van de meerbewoners. We hadden in de week daarvoor net een documentaire bekeken waarin ze de alen laten zien die daar wonen en ieder jaar 1 cm groter worden. Af en toe meten ze alen om te kijken hoe oud ze zijn. Ze kunnen meer dan 100 jaar worden en dus ook meer dan een meter lang en flink dik. Ook hebben ze scherpe tanden. En dat heeft Alex aan den lijve kunnen ervaren toen een aal zijn teen voor lekker hapje aan zag. Anneke zat op een hoge steiger en had nooit verwacht dat Alex er vanuit het water op zou kunnen komen, maar hij was zo geschrokken van de aal dat hij met een enorme sprong (volgens Anneke) uit het water op de steiger klom. Daarna moest Ann eerst de aal op de foto zetten voor ze de bloedende teen mocht verzorgen.
Rob en ik hebben in die tijd al onze Kerstverplichtingen afgedaan (Kerstparades met Zumba, Kerstconcerten en barbecue met koor en Kerstdiner met de praktijk) zodat we vorige week woensdag vrij konden nemen. En toen op naar Hanmer Springs, waar we voor 5 dagen het huis van Celia, de dirigent van ons koor, hadden gehuurd.
Daar hebben de kinderen zich weer bij ons gevoegd en hebben we samen genoten van de thermische baden, de prachtige wandelomgeving en het heerlijke huis met super uitzicht. Eigenlijk vonden we het huis zo gezellig dat we steeds zelf gekookt hebben en gezellig ‘s avonds hebben zitten “regenwormen”. Voor diegenen die wel eens met ons op vakantie zijn geweest is dit duidelijk maar voor de anderen: dit is een spelletje waarbij je het ene moment denkt zeer goed te scoren en het volgende moment weer al je wormen kwijt bent (medisch zou dat goed zijn, maar nu even niet). Desondanks erg leuk, dus mocht je plannen hebben deze kant op te komen dan mag je eraan geloven.
Deze week hoefden we weer maar twee dagen te werken en na een rustige familiedag gisteren krijgen we vandaag onze Amerikaanse collega op de barbecue met partner, kinderen en ouders. Dus hebben we appel-rabarbertaart en chocolate-chip cookies gebakken, twee salades gemaakt, stokbroden, vlees en ijs ingeslagen.
En nu is bijna alles op. Op de taart na want Beth’s moeder had een appelkruimeltaart gebakken. En dat was in combinatie met het ijs meer dan voldoende.
Na een gezellige maaltijd zijn we weer op de hoogte van de Amerikaanse politiek, de verschillen tussen de Amerikaanse en de Nieuw-Zeelandse gezondheidzorg en meer van dergelijke zaken. Verder heb ik genoten van haar kleine knulletjes die heerlijk rond het huis aan het rennen waren. Dat betekende wel dat ze op een gegeven moment aan slaap toe waren en dus om 8 uur naar huis vertrokken.
Nu is alles weer opgeruimd, hebben Alex en Anneke hun tassen voor morgen ingepakt en zijn we toe aan koffie en regenwormen. Onder het genot van de Top2000, Hollandser kan het niet!
Bij deze wensen we iedereen alvast een heel gezond en gelukkig 2014.