En dan zijn de meeste bomen hun vruchten kwijt en wordt het langzaam aan winter. Waar ik anders in juni geniet van de lange dagen is dat hetgeen we nu het moeilijkst vinden…alweer korte dagen. Gelukkig wordt het wel licht tussen 7 uur en half acht maar het wordt om 5 uur echt donker. Gelukkig gaan de dagen over 3 weken weer lengen en gaan we deze keer voor het eerst onze verjaardagen in de zomer vieren.
Het mag dan met ons vergeleken inmiddels december zijn en de dagen kunnen beginnen met een ochtendvorstje, de rest van de dag lijkt totaal niet op december. Zo gingen we bijvoorbeeld gisterochtend nog met 2 truitjes en dunne jas via de markt naar het strand voor een wandeling. Eerst behoorlijk fris en was ik heel gelukkig met Rob zijn dunne wantjes die hij mij heel lief had geleend. Maar op een gegeven ogenblik breekt de zon door en verdwenen de kleren laagje voor laagje en liepen we te genieten in ons T- shirtje. Heerlijk, door het zand van de Motueka Sand Split, een zandtong die zich bij laag water kilometers langs de kust uitstrekt en die zeer belangrijk is voor de vogeltrek. Je kunt hem volgen van de plaats waar de Motueka River in de zee uitstroomt tot de Moutere River. Heerlijk alleen het geluid van golven, vogels en de wind en mooie uitzichten over zee richting Nelson en Abel Tasman Park en over het land richting Kangaruni National Park met vooraan de Mount Arthur Range.
Langzaam aan proberen we een beetje contact te krijgen met de mensen hier. Zaterdag heeft Hesti, onze Zuid Afrikaanse collega, hier gegeten en gisteren kregen we een sms’je van Suzanne, onze Nederlandse collega hier, die vroeg of we zin hadden samen een borrel te drinken. Niet te laat omdat ze ’s avonds naar de film gingen en hun dochtertje op tijd bij de oppas af moesten leveren. Dus na onze wandeling snel een boterkoek gebakken en gezellig met Suzanne, Michiel en Fenna thee een bier/wijntje genuttigd. Dat hadden we toch wel gemist om zomaar even gezellig samen met anderen wat te doen.
Vorige week hebben we voor het eerst een echte tramp gemaakt. Dacht ik in het begin dat ze hier het woord ‘tramping’ in plaats van ‘hiking’ gebruikten, maar dat klopt dus niet. ‘Hiking’ is gewoon wandelen en daarvoor gebruik je doorgaans een pad. ‘Tramping’ daarentegen doe je zonder paden. Zo hadden wij ons vorige week als onschuldige Nederlanders opgegeven voor een E/M tramp (makkelijk/medium).
We werden om 8 uur ’s ochtend op de hoek van de hoofdweg opgepikt door Richard (een andere dan Robert’s partner) en na nog iemand opgehaald te hebben reden we een uurtje richting bergen. Het grootste deel van de tijd over een onverhard weggetje in een laag klein autootje met soms flinke kuilen en stenen en kwamen zonder kleerscheuren aan op de parkeerplaats van waar we zouden starten. Daar werden we hartelijk begroet door de mensen met wie we de vorige keer al gewandeld hadden en die ons gelijk vroegen of we er rekening meegehouden hadden dat er een ‘river crossing’ zou zijn. Nou nee dus, dat stond niet in de beschrijving, maar nu we eenmaal waren gingen we vol goede moed op stap. De eerste crossing volgde al na 20 minuten en was niet dieper dan kniehoogte. Dus broek omhoog en doorlopen met natte schoenen en voeten. 10 minuten later verlieten we het aangename pad wat we tot nu toe gevolgd hadden en doken we stijl naar beneden de helling af om vervolgens weer door de rivier te gaan. Ditmaal zelfs bij Rob tot ruim boven de knie dus voor mij… niets droge broek en helaas nog knap koud water want de zon was er nog niet door. Aan de overkant stonden kleine witte markers de helling op die we het volgende uur volgden. Daarna weer even een smal paadje en tijd voor de morning thee. Dat betekend dat alle thermosjes te voorschijn komen en allerlei koeken worden genuttigd voor nieuwe krachten. Nou die hadden we even nog niet nodig want het paadje liep nog een stuk redelijk vlak door en bracht ons bij een oude mijnschacht waar vroeger onder andere koper gewonnen werd. Vandaar hadden we een mooi uitzicht over rivier en bergtoppen en was duidelijk het verschil in vegetatie tussen de ene en de andere helling te zien. Zijn de meeste bergen uitermate groen hier, nu stonden we in een minder vruchtbare streek van ongeveer 2 bergruggen breed die een groot stuk van het Zuider Eiland doorkruist en rijk is aan allerlei mineralen…en dus mijnen.
Maar al snel gingen we het paadje een stukje terug en volgden we nu oranje markers stijl de berg op tussen een klein stroompje en begroeiing door en ik moet zeggen dat mijn bewondering voor de trampers, die toch allemaal ouder zijn dan ik, met de minuut groeide, want ik moet helaas bekennen dat ik nu de langzaamste was. Ineens was ik mij weer bewust dat mijn linker been niet zo stabiel en sterk meer is en na een uurtje behoorlijk begon te trillen en moeilijk stabiliseerde op de onregelmatige ondergrond. Gelukkig deed niemand er moeilijk over en werd er heel lief geopperd dat even rust wonderen deed en dat niemand daar bezwaar tegen had. En inderdaad ging het na even zitten weer beter en hebben we de rest van de klim zonder problemen voltooid. En toen was er ineens de zon en prachtig uitzicht en hebben we heerlijk zitten te lunchen tussen het hoge gras.
De afdaling was gelukkig over droge steengrond zodat ik veel meer mogelijkheden had om mijn voet te stabiliseren. Wel waren er nog wat kleine glijpartijen op heel steile stukken en een paar geschaafde handen en een verwonde neus maar verder kwamen we veilig beneden.
Ja het venijn zit hem in de staart zeggen ze wel eens. Hier ging dat niet op want we hadden goede paden met…. nog 5 ‘river crossings’ …. en daar inmiddels de zon al lang weer verdwenen was had iedereen het behoorlijk fris en hebben we dus stevig doorgelopen.
Voor deze week stond een 3 daagse tocht op het programmma van de tramping club met overnachtingen in een berghut. We kregen al een hele lijst thuis gestuurd hoe de latrine (gat buiten) te gebruiken en hoorden van anderen dat er niet altijd genoeg matrassen waren en de kans bestond dat je op de grond moest slapen. Dat gecombineerd met het feit dat wij een nachtdienst hadden op vrijdag en dus na zouden moeten komen heeft ons doen besluiten dit weekend comfortabel in ons eigen huisje te blijven en te genieten van onze eigen mooie omgeving en de tuin eindelijk winterklaar te maken. Inmiddels is het maandag en Queens-day, de tuin is klaar, we hebben lekker gewandeld en hardgelopen en ik was heel blij dat ik zaterdag na een nacht met heel weinig slaap heerlijk hier kon blijven. Nu zijn we druk met het bijwerken van mail, blog en skype contacten zodat we morgen met een fris en fruitig gevoel weer aan onze werkweek kunnen beginnen.
English version: Kiwi Time
By now the apples are picked and most feijoa’s are fallen down on the floor. Now is the time for kiwi’s. I thought I knew how they tasted but other than in Holland here we have Golden and Green kiwi’s. Golden kiwi’s look the same as the green but have a different color and a totally different taste. Much sweeter and although Rob loves them I am not yet convinced I do not prefer the green ones we had at home.
Our mandarin and lemon tree are also ready to be picked and then the fruit season will be over and the winter arrives. Normally I enjoy the long days in June… now we are almost back at the shortest day of the year… and that is one thing we both experienced as difficult, two winters following each other. We are glad that the mornings are not as dark as in Holland but when we finish work and bike home it is certainly dark. In 3 weeks the days will be longer again and we will for the first time celebrate our birthdays in the middle of the summer.
If you compare the time of the year with us in Holland you should think of weather in December. There may be a little frost in the morning but the rest of the day is totally different. Yesterday morning we went to the local market and started with 2 sweaters and a rain jacket and I was lucky to have Rob’s gloves to keep my hands warm. We continued our walk along the beach were we have a long sand split that is very important for migrating birds. If the tie is low you can follow it for miles with nothing around you but birds, sea and sand and the beautiful views on the Tasman and Kangaruni park and the mountains behind Nelson. At a certain moment the sun broke trough the clouds and within the hour we were walking in just T-shirts. We followed the split from one end to the other and came home relaxed and tired. But not for long since Suzanne, a Dutch doctor who works in the other practice asked if we would like to have a drink together. So when I got home I baked a “boterkoek” and we had thee and a glass of beer (men) and wine (women) with Suzanne, Michiel, her husband and Fenna her 20 months old daughter.
It is nice to get to know more people for we had a rather busy social live at home and that is something we really miss.
Becoming members of the tramping club is one of our plans to change that. Last week we experienced our first real tramp. When we first moved here I had the impression that tramping was just another word for hiking. Now we know better. For hiking you use trails while tramping means: go in to the wilderness.
As innocent Dutchmen we decided to go on an easy/moderate tramp with our local group. We were picked up at 8 AM near our hose and drove in an hour to the mountains. The last 30 minutes were on a small unpaved road with lots of holes and stones and considering the small low car with 4 adults I was surprised it all went well. When we came to the parking we were welcomed by for of the people we had met 2 weeks before when we went to the Abel Tasman park. They asked if we had realized that we had to do some river crossings… well no… but we were not going back.. So after 20 minutes we met the first river. It was still cold but the water was not higher than our knees so we could at least keep our pants dry. 15 minutes later we were to leave the very comfortable track we had followed so far to go back down to the river (this time way higher than Robs knees so wet shoes, socks and pants) and follow little white signs on the hill on the other side. After another hour we reached a small path again and since we had climbed quit a bit we came to a sunny spot where we had morning thee. This means that everybody takes there thermos out and home backed cookies to regain some new strengths. Luckily we followed the trail a little further after the thee break and came to an area where there was less green and a lot of strange colored stones. This was one of the mines we were going to visit that day. The New Zealander explained to us that there was a small line, about 2 mountains wide, over a great part of the Southern Island that was full of minerals. It was easy to recognize since there were no high trees growing there and this band was far less green. Here we found copper and something else. In other words green and blue-ish stones. We were now in the full sun and finally getting nice and warm. This was to change soon when we went back the little trail until we found orange sings that were going steeply up hill on the side of a little stream and between the trees. The ground was full of roots and wet wood and it was very hard to stabilize your feet. I have to say I admired the others more and more, climbing further and further, seemingly without any problems. I on the other hand found it very difficult to keep my left leg stable and although I was one of the youngest I was definitely the slowest on this part. Lucky for me they were all very kind and suggested that none of them would mind a little rest and that helped so I could continue to the top without further problems. There we were in the full sun again and had a wonderful lunch enjoying the views.
Going down was on dry sunny stones and much easier for me so apart from a few slips which coursed a few scratched hands and a wound on a nose we came down save. In the end we had to follow a nice path on the riverside to do the last few miles to the car park.
Easy…but 5 more river crossings followed and since the sun had long left we kept the pace high to keep warm and were glad when we could at least put on dry shoes in the car.
This week the tramping club had a 3 days walk around a cabin of on of the members on the program. There were a page full of instructions how to use the latrine outside and Rob heard that last year there were not enough beds so some had to sleep on the ground. Since I had to work Friday night and we would have to come later we decided it was a good idea to enjoy our comfortable home this weekend and run and walk around Motueka and had time to prepare our garden for the winter. And we enjoyed it! Today is Queensday and an extra day off and we had time to catch up with mail, blog and Skype. Tomorrow we can start work with the feeling that all other things are done.