Inmiddels proberen wij hier ook een beetje contacten op te bouwen. Een loopgroep hebben we nog niet, maar wel zijn we vorig weekend voor het eerst met de Tramping Club (een soort wandelgroep voor de wildernispaden) op pad geweest en ook zullen we af en toe meegaan met de lokale wandelclub. Het enige nadeel is dat de gemiddelde leeftijd van de wandelclub toch wel een stukje boven die van ons ligt. Omdat we nieuw zijn mochten we alleen mee op de 1 daagse tocht want stel je voor dat je nieuwelingen meeneemt op een 2 daagse tocht en halverwege kunnen ze niet verder, dan ben je toch mooi in de aap gelogeerd. Dus op zondagtocht, en ja, met 60 plussers, naar het laatste stuk van de Abel Tasman Great Walk. Prachtige wandeling op een al even prachtige dag en eerlijk is eerlijk, de 60 plussers liepen als een trein, dus hebben we ervan genoten. We liepen naar een uitkijkpunt waarop vaak zeehonden liggen en ook deze keer heeft iedereen van de zeehonden kunnen genieten…. behalve deze schijtluis, die halverwege de laatste helling stijf is blijven zitten tot Rob terug kwam en me mee terug heeft genomen naar het pad om daar onder het genot van zeehonden geblaf te lunchen. Gelukkig deed niemand er moeilijk over maar ik voelde me wel weer behoorlijk stom. Dus doe ik het net als jullie met Robs foto’s.
Deze week is ons rooster omgegooid en hebben we samen 4 dagen vrij gehad. Reden om te kijken of we de Queen Charlotte track konden lopen. Dit is een 71 km lange wandeling door de Malbourough Sounds. Helaas werd er heel slecht weer voorspeld en we hadden onze plannen al bijna laten varen, maar Robert zei dat je altijd de dag van te voren nog naar het weer moet kijken en dan pas definitief moet beslissen. En zo gezegd, zo gedaan. Op woensdag stond er droog weer en zon voor donderdag, half bewolkt, half regen voor vrijdag en zondag en bewolkt maar droog voor zaterdag op de voorspelling. Dus woensdag avond na het werk snel alle overnachtingen en de boot geregeld. Ik had al gezien dat de boot buiten het zomerseizoen om 9 uur ’s ochtends en 1.30 uur ’s middags vertrok en dat betekent dat je pas om 10.30 uur of 15.30 uur bij Ship Cove, het begin van de wandeling aankomt en dat je dan te weinig tijd hebt om de wandeling in 3 dagen te doen als het om 5.30 uur al donker wordt. Dus moesten we donderdag middag beginnen om zondag over te zijn. Dat betekent woensdagavond inpakken, donderdag om 8 uur vertrekken en onderweg eten inslaan. Het is van ons ongeveer 3 uur rijden naar Picton, maar ik moest nog een blouse die voor mij besteld was ophalen in Nelson bij Katmandu en natuurlijk wilde ik dat ook nog doen omdat ze hem niet langer voor mij apart konden leggen. Dus op tijd weg, blouse en eten gehaald en bij de i-Site (de VVV) jaarpassen voor de Queen Charlotte track gekocht. Ja we pakken het groots aan, meteen een jaarpas. Kost namelijk maar 1 $ meer p.p. En dan kunnen we met gasten ook nog een keer die kant op.
Uiteindelijk hadden we om 9.30 alle inkopen gedaan en hoefden we alleen nog maar 2 uur te rijden. (1 uur naar Nelson, 1 uur naar Havelock en dan 1 uur tot Picton) Omdat we tot nu toe altijd de grote weg genomen hadden besloten we nu voor de directe, 50 km kortere route, te kiezen die vanaf Havelock naar Picton loopt en heel toepasselijk de Queen Charlotte Drive heet. En je zou toch denken dat 30 km toch wel in minder dan een uur afgelegd kunnen worden. Nou nee dus. Wat een hellingen en bochten!! Wel super mooie uitzichten maar je moet wel de tijd nemen. Maar we kregen alvast een mooie blik op het stuk dat we gingen lopen. Uiteindelijk waren we voor 12 uur in Picton, hebben onze boot betaald en zijn heerlijk gaan lunchen in een café dat de wereld kaart op z’n kop had hangen. En met pinnetjes in de kaart waar hun gasten vandaan kwamen. Leuk gezicht! In Twente zat al een pinnetje en in Motueka ook dus wij hadden niets toe te voegen.
Om iets voor half twee terug bij het boottaxi-bedrijf dat inmiddels een heel schema voor ons klaar hadden liggen. Het is op de Queen Charlotte Track namelijk zo dat je iedere ochtend je tas ingepakt bij de stijger van je verblijf klaar legt voor je gaat wandelen en deze ’s avonds weer bij het nieuwe verblijf aantreft. We hadden dus allebei 2 rugzakken bij en lekker veel vers eten, want je hoeft toch niet te sjouwen. Alleen….. ging de boot ’s middags niet naar ons eerste adres. Voor mij geen probleem want ik had alle eten en de eerste avond werd er voor ons gekookt, maar Rob heeft het eerste stuk met 2 rugzakken gelopen…. en flink lopen steunen … al was het maar 1½ uur en 450m klimmen en dalen.
Onze boot heen was de postboot. Dit betekende dat er heel wat baaien aangedaan werden om post en boodschappen af te geven en lege postzakken mee terug te nemen. De juffrouw die de post verdeelde zorgde ook voor honden en katten koekjes en dat was te zien, want op iedere stijger stonden naast hun baasjes ook de viervoeters enthousiast op de boot te wachten.
Na 2 uur kwamen we dan toch bij Ship Cove aan, een baai waar Captain Cook destijds door de Maori welkom geheten werd. Hiervoor zijn de nodige gedenkplaten en kunstwerken in de baai te bewonderen. Iedereen ging dan ook van boord in Ship Cove, maar wij waren de enige die ook aan wal bleven en de wandeling begonnen.
Na een korte maar mooie en pittige wandeling kwamen we tegen vijven aan bij Resolution Bay Cabins, waar we de eerste nacht geboekt hadden. Daar hadden ze al op ons gerekend en de kachel in de cabin vast aangemaakt. Hoewel het allemaal heel oud was hadden we een slaapkamer met een prima bed, een helaas koude douche (gelukkig heeft Rob hem eerst uitgeprobeerd) en.. stroom van 6 tot half negen. En toen was het kaarslicht en vroeg naar bed.
De volgende ochtend hebben we gemerkt dat ze dan wel geen elektriciteit maar wel rookmelders hadden. Want toen mijn toastjes en theewater een beetje warm werden was er ineens een hels kabaal. Gelukkig had Rob ze snel gedemonteerd en hebben we toch nog rustig kunnen ontbijten. Daarna op stap en aangemoedigd door Rob tot 11.30 uur doorgelopen omdat de lucht steeds donkerder werd en aan het eind van de baai (waar we om 11.30 uur) aankwamen een shelter was. Nou had ik niet zo veel ontbeten en tegen half elf had ik de knollen al behoorlijk op en heb het laatste stuk lopen zweten en draaien, maar werd dusdanig aangemoedigd dat ik niet durfde opgeven (red: wat een slavendrijver!!). Gelukkig knapte ik tijdens de lunch weer helemaal op. Voor het weer gold helaas niet het zelfde want de regen kwam inmiddels bij bakken naar beneden. We hebben dan ook uitgebreid geluncht en zijn pas weer gaan lopen toen het wat minder hard regende. De route was ook ondanks de regen prachtig en tegen 3.30 uur kwamen we als een paar verzopen katten aan bij Noeline’s Homestad, ons 2e overnachting adres. Noeline was een dame van dik in de 80 die al jaren in de Sound woont en die alleen verlaat om 1x per 6 weken boodschappen te doen of om op reis te gaan. Ze ontvangt bijna dagelijks wandelaars in haar huis en deelt haar keuken, woonkamer en badkamer met de wandelaars en hond.
Dat betekende deze keer een uitgebreide keuken om in te koken en ’s avonds Idols kijken met hond op schoot en Noeline helpen om haar breiwerk in elkaar te zetten, want dat kon ze niet meer zo goed met haar slechter wordende ogen. Dit leverde me wel een dikke zoen op bij vertrek en een gelukkige Noeline. Onvoorstelbaar trouwens dat haar buurman haar en andere buren al jaren het recht ontzegd om de weg over zijn land te gebruiken om bij hun huizen te komen. Nu moet ze per boot en auto van een andere buurman bij haar auto afgezet worden omdat ze de steile helling niet meer op kan klimmen. Zo zie je dat ook hier minder aardige mensen zijn.
Wij mochten als wandelaars de weg wel gebruiken om onze 3e wandeldag mee te beginnen. Helaas luisteren wij niet altijd even goed naar aanwijzingen en als Rob op verkenning gaat doet hij dat ook goed, zodat we na ruim een half uur weer terug bij het strand 5 minuten van Noeline waren en de weg naar hun garages verkend hadden in plaats van die de andere kant de berg op (red: geen commentaar). Gelukkig bedacht Rob toen dat hij zijn hoed vergeten was en zo begonnen we bijna een uur later (want Noeline houd van praten) weer aan onze tocht over de weg de berg op. Om kwart over negen kwamen we dan toch aan bij het begin van ons pad en zagen tot onze schrik dat we nog 9 uur te gaan hadden voor we bij het volgende overnachtingadres aankwamen. Dat werd dus stevig doorlopen want om 5 uur begint het al aardig te schemeren en donker is hier, ondanks de prachtige sterrenluchten, echt pik donker. Ondanks het feit dat Noeline ons na de eerste stevige klim een makkelijke dag had beloofd bleef het een gestaag dalen en klimmen. Gelukkig was het droog, maar iedere keer als we weer boven aankwamen kwamen we in de mist en zagen we dus niets van de prachtige uitzichten van meer dan 100 km die ons beloofd werden. Maar des te mooier is het als je uit de mist zakt en ineens weer een prachtige baai beneden ziet liggen met onwaarschijnlijk groen water. Je hoort niets buiten de vele vogels met hun voor ons nog steeds onwezenlijk mooie zang, onze zompige voeten op de natte paden en af en toe een boot ver in de diepte. Na 3 uur bij de eerste shelter nu wel degelijk gestopt en wat gegeten zodat ik niet dat nare gevoel van de dag ervoor terug kreeg. En ruim binnen de daarvoor aangegeven 6 uur de 2e shelter bereikt waar we heerlijk hebben zitten lunchen en zowaar prachtig uitzicht hadden want de mist verdween. Inmiddels waren we (zaterdag en dus drukker) 2 wandelaars tegen gekomen, 1 fietser en 2 honden die een poosje met ons mee liepen. Maar blijkbaar vonden dat wij te langzaam gingen want ineens stoven ze er vandoor. Ja dat hadden we gedacht, ze hadden gewoon interessanter gezelschap gevonden, want naast luid hondengeblaf hoorden we de boze reacties van wilde zwijnen. Rob zei ‘even mijn telelens pakken’ ik dacht ‘even wegwezen’.. en gelukkig dachten de zwijnen dat ook en gingen ze de andere kant op. Het laatste stuk was het zelfs helder en liep het soepel en snel naar beneden. Zodat we uiteindelijk na 7 uur (voor mensen die niet fout lopen 6 uur) bij de afslag naar ons overnachting adres stonden, Alleen bleek dat niet zoals op het kaartje leek op de route te liggen maar nog 700m dalen en op het eind een venijnige klim omhoog. Maar daar hadden we dan ook een prachtig privé huis voor met de keuze uit 5 bedden, een heerlijke warme douche, 2 banken een 6 persoon eettafel en keuken. Natuurlijk zal het in het hoogseizoen wel vol zitten maar wij hadden geluk en dus een heerlijk relaxed avondje met een maaltijd in het onder aan de heuvel gelegen Resort.
Omdat we zondag om 15.30 uur de boot terug moesten halen en er 8 uur lopen stond op ons kaartje (buiten de km terug naar de route) zijn we om half 8 vertrokken. Weer in de mist, maar zonder de beloofde regen. We begonnen met een steile klim van 450 meter om daarna even steil weer af te dalen en het nog een keer over te doen. Aan het eind van de 2e heuvel zouden we de eerste 4 uur erop hebben zitten en zou weer en shelter zijn. Maar we waren er na 2 ½ uur en er was geen shelter te bekennen. Dan maar door en uiteindelijk weer een klim en nog 1 ½ uur verder vonden we een picknicktafel op een inmiddels zonnig plekje met prachtig uitzicht. Tot nu toe was het stil op de route maar ineens kwamen er overal mensen vandaan. Nog een wandelaar met rugzak, een renner die onze route van die dag (22km) tegen gesteld liep , fietsers, een halve schoolklas en op het laatste stuk een geëmigreerde Nederlander die ruim een uur me z’n dochter op de route hardliep. Dat riep wel even heimwee gevoel op want mijn lopende dochters zitten ver weg. Maar het gaf wel weer even een gezellig praatje bij de shelter en picknick tafel aan het eind van de route. Hij verbouwde druiven in een zijvallei en zal daar wel wijn van maken.
Omdat we deze dag echt niet volgens schema liepen waren we al om 13.30 uur bij ons ophaal punt en daar ons dringend verzocht was meteen te bellen als we aankwamen heb ik dat ook gedaan en daar werd enthousiast op gereageerd! Tot onze grote verrassing was onze boot er al 20 minuten later want we waren de enige die deze dag van dat punt terug gingen. Wel voeren we nog even langs een andere baai om mensen op te halen, maar die waren blijkbaar verdwaald en na een half uur wachten zijn we zonder hen vertrokken. In de tussen tijd mochten wij aan wal en hebben de lokale Sheg bewonderd, die een tijdje geleden gewond was komen aanzetten en sinds die tijd geniet van de goede zorgen van de lokale bevolking en in ruil daarvoor graag wil poseren. Ja tot z’n visser aankomt die z’n maaltje voor hem opvist want zodra hij hem zag was hij helemaal lyrisch en kroop zowat bij hem op schoot. Nou vissen zaten er zat wat binnen de kortste keren haalde hij een flinke vis op die even zo snel in de bek van de Sheg verdween.
Al met al konden we om 3 uur uit Picton vertrekken en hebben we deze keer de langere weg genomen die zeker zo snel was. Thuis in Motueka nog even boodschappen gedaan (hier is de supermarkt tot 9 uur open zondag) en gegeten bij de Indier. Daarna lekker uitpakken, douchen en met de beentjes omhoog op de bank. Heerlijk zo’n lang weekend!
English version:
Queen Charlotte Track
It is about time that we update our Blog. First of all, everybody who comments on the Blog or emails thanks a lot. It is wonderful to know how everything is with you all.
Starting this week we have a new schedule and we are off work for 4 days. That is why we could walk the Queen Charlotte Trail, a 71K long track through the Marlborough Sounds. However the weather forecast was bad and we almost skipped our plan. Robert advised to check the weather the day before and then decide. Checking it now the forecast was dry for Wednesday, sunny for Thursday, half a day of rain for Friday and Sunday and cloudy but dry for Saturday. So all the overnight stays and the boat booked after work on Wednesday evening. I already had seen that off season the ferry leaves at 9.00 am and 1.30 pm, so you only arrive at 10.30 am or 15.30 pm Ship Cove, the start of the trail, and there is to little time to finish the track in 3 days when it darkens at 5.30 pm. So we had to start Thursday afternoon to end on Sunday. Meaning to pack on Wednesday, leave at 8.00 on Thursday and buy food on route. It is a drive of 3 hours to Picton, but I had to pick up a blouse at Katmandu in Nelson that had been ordered. Of course I needed to do so, since they were not keeping it any longer than that day. So we left early in the morning, picked up the blouse, bought the food and the annual permits for the Queen Charlotte Track at the i-Site (the annual permit is only $1 more expensive, so now we are able to go with our guests). We were done at 9.30 am and had only a 2 hours drive. Since we always took the high way until now, we decided to take the direct route from Havelock to Picton, almost 50 km shorter and called Queen Charlotte Drive. You should say that this 30 km long road would take us less than 1 hour. Clearly not! Such a lot of slopes and bends!! Nevertheless stunning views, when you take the time. Eventually we reached Picton before 12 o’clock, paid our transfer and went for a nice lunch in a café with the world map upside down painted on the wall. With pins in the map indicating the home of their guests. Nice! In Twente and Motueka was already a pin, so could not put another.
Shortly before 1.30 we were back at the boat-taxi and they had the travel scheme ready. The fact is that walking the Queen Charlotte Track you drop your luggage on the jetty of the place you are staying every morning and then start walking. In the afternoon you will find it back at the next stay. The both of us had 2 backpacks and a lot of fresh food since we did not have to carry it! But, ….. the boat didn’t sail to our first overnight stay. For me no problem, because I had the food in my second backpack and they were cooking dinner for us, but Rob had to carry his 2 backpacks …. and complained a lot (red. “it was not so bad”)…. even t was only 1.5 hour and climbing up and down 450m. Our water-taxi was a mail-boat and sailed into a lot of bays delivering mail and groceries and taking back the mail-bags with the mail to sent. The postman, who was in fact a nice young lady had also cookies for all dogs and cats, so on every jetty were they standing, joyful waiting for the mailboat.
Two hours later we reached after all Ship Cove, the bay where the Maori has welcomed captain Cooke. To remember this you can find here some plaques and pieces of art. Everyone left the boat in Ship Cove, but we were the only ones that stayed and started to walk the track. After a short, beautiful and strenuous hike we reached Resolution Bay Cabins, which we booked for the first night. The warden had already lightened the stove and however the place was all very old and worn out, we had a bedroom with a good bed, alas a cold shower (happily Rob tried it first) and …. electricity from 6.00 until 8.30 pm. After that it was candlelight and early sleeping.
Next morning we found out that although they did not had electricity they surely had smoke detectors. The moment my toast and tea water were almost ready there was a tremendous noise. Happily Rob quickly silenced them and we had nevertheless a quit breakfast. Thereafter on route and encouraged by Rob we walked trough because the sky was getting darker and darker until we came to the shelter at the end of the bay at 11.30. I really needed some food and recovered from the rest. The weather however was something else because it was raining cats and dogs. After an extended lunch we started to walk again the moment the rain was a bit less hard. Despite the rain, the route was very pretty and we reached Noelline’s Homestad, our second stay, in a very wet condition at 3.30 pm. Noelline is a woman in her 80s who lives in the Sounds for years, and leaves the Sounds only to do her shopping once every six weeks ore to travel. She hosts almost every day hikers and shares her kitchen, living room and bathroom with them and her dog. For us it meant a biog kitchen to cook and watching Idols with the dog on my lap and helping Noelline to put her knitting work together, since she could not see it with her worsening vision. Unimaginable that her neighbor denies her and the other neighbors the right to use the road on his land to reach their houses for years. She has to use the boat and car of another neighbor to get to her car, since she cannot climb the steep slope anymore. So you see, not everyone is nice in NZ.
As hikers we were allowed to use the road as a start for our third hike. Alas, we sometimes do not listen very good to guidelines and when Rob goes path finding he does a thorough job. The result was that we were again at the beach 5 minutes away from Noellines place more than half an hour later. Then Rob found out that he had forgotten his hat and since Noelline likes talking we started the walk almost an hour late. At 9.15 we reached the beginning of our trail for today and saw to our regret that we still had 9 hours to go before coming to our next overnight stay. Meaning that we had to walk in a strong pace if we want to get there before 5 pm. Despite the promise of Noelline that we would have an easy day after the first steep climb, we kept going up and down. Fortunately it was dry, but every time we got up it was misty and we saw nothing of the beautiful views up to 100km as promised. But, the more rewarding it is when you come under the mist and you se a splendid bay down there with unlikely green water. You hear nothing except for the many birds with for us unreal and lovely songs, our boots on the muddy trail and every now and than a boat on the lake deep down. This time we stopped after 3 hours at the first shelter and eat something to prevent the dizzy feeling of the day before. We achieved the second shelter in much less than the noticed 6 hours and enjoyed our lunch with a remarkable lovely view since the fog was gone. In the mean time we had met (it was Saturday, thus more crowded) 2 hikers, 1 mountain biker and 2 dogs that followed us a while. Suddenly the dogs ran off and found more interesting company, according to the fact that we heard barking and the sounds of angry wild boars. Rob said “wait, I will put my zoom lens on the camera” and I thought “let’s get out of here”. Happily the pigs had the same idea and went away in the different direction. The last stretch we walked slightly down under clear sky and we came at the exit to our third hostel after 7 hours walking. Only thing was that it was not on the route as the map showed us but 700m further down to the bay with at the end a steep going up. Our reward was a nice cabin for the two of us with a choice out of 5 beds, a perfect hot shower, 2 couches, a six persons dining table and a kitchen. In high season this will be fully booked, but now we had a nice evening with the 2 of us after having a meal in the Resort at the bay.
We had to catch our boat at 3.30pm on Sunday and the map told us that it would be an 8 hours walk (plus the 700m back to the trail), so we left at 7.30am. Again in the mist, but without the promised rain. We started with a steep 450m up, after which we had an equally steep going down and thereafter the same again. After the second hill we would be halfway and there would be another shelter. We were there after 2.5 hours and there was no sign of a shelter. Nothing else to do than going on and eventually after another climb and 1.5 hours further we found a picnic table on a sunny spot with a stunning view. Until now there was nobody on the trail, but suddenly there were people coming from every direction. Another hiker with backpack, a runner who ran our today’s route (22km) in opposite direction, bikers, a school class and in the last part an immigrated Dutchman who was running with his daughter on the trail for one hour. The latest evoked some emotional feeling, because our running daughters are far away. But it created also a nice chat at the shelter and picnic table at the end of the route. He grew grapes in a valley close by and we suppose he is making wine.
Our day was not exactly going according to the scheme we had planned before and we finished the trail at 1.30pm. The water taxi company asked us to phone them as soon as we arrived and thus I did so. Their reaction was very enthusiastic and to our surprise the boat arrived after 20 minutes, since there were no more bookings for today. We only had to go to another bay to pick up other people, but they were assumingly lost. After half an hour waiting we left without them. Before that we had time to admire the local Sheg, which came there a while ago wounded and now enjoys the good care of the local people with in return posing for the camera. At least until the fisherman comes who catches a meal for him. As soon as he saw him coming he was lyric an almost crawled on his laps. There was enough fish in the water and in some moments he cached a big fish, which very quickly disappeared in the Sheg.
After all we could leave Picton again at 3.00pm and took this time the longer but quicker road. At home in Motueka we did some shopping (supermarket opens until 9.00pm on Sunday) and had diner at the Indian restaurant. Thereafter unpacking, taking a shower and feet up on the couch. Nice such a long weekend!