En toen was het een hele tijd stil op de blog. Want schrijven met een huis vol mensen of tijdens rond trekken met een tentje is niet ideaal. Dus nu maar even een inhaal slag.
Hoewel ik 2e kerstdag schreef dat Anneke en Alex hun spullen hadden ingepakt voor hun tocht rond het Zuider Eiland, heeft het toch nog tot begin van de middag geduurd voor we ze eindelijk konden uitzwaaien. Daarna zelf gauw wat spullen in de auto gegooid en tegen half twee vertrokken met Renske richting Golden Bay. Deze keer zijn we naar het uiterste puntje van Golden Bay gereden om Farewell Spit en Wharariki beach te bekijken. Gelukkig was er nog net 1 plekje vrij op de camping van Puponga. We hadden natuurlijk kunnen bedenken dat dit een van de drukste weekenden van het jaar zou zijn maar dit was toch wel het uiterste puntje van de weg dus zoveel drukte hadden we nou ook weer niet verwacht. Na snel onze tentjes opgezet te hebben zijn we tegen vijven richting de Farewell spit gaan lopen, een zandbank van 25 km lang op het uiterst Noordelijke puntje van het Zuider Eiland. Deze zandbank groeit nog ieder jaar door zand dat met stroming en winden vanuit de Tasman Zee opgeworpen wordt.
De spit is maar 4 km toegankelijk voor publiek en de rest is vogel en zeedier reservaat. Vanuit Collingwood rijden dagelijks bussen vol toeristen de spit op om al het schoons te bekijken. Gelukkig gingen net de laatste bussen weg toen wij kwamen en hebben we in alle rust van zon, zee en vogels kunnen genieten. Heel anders dan een week later toen een hele school walvissen aan is gespoeld op de spit en natuurlijk iedereen die in de buurt was is gaan kijken.
Die avond heerlijk genoten van de meegebrachte restjes van het kerst eten en verse sla uit onze tuin voor we uitgeput onze slaapzakken indoken.
En geslapen hebben we! Heerlijk, maar de zon brandde op ons tentje zodat we niet al te laat weer aan ons ontbijt plannen zaten te maken voor een wandeling naar Wharariki Beach aan de westkust. (Wh spreek je hier uit als F dus nadat mij de eerste keer verteld was dat Farariki erg mooi was heb ik me suf gezocht op de kaart…. Maar nu dus gevonden). En mooi was het. Rob vond het zelfs een van de mooiste wandelingen die hij ooit gemaakt heeft. Je loopt van de rustige zee in Golden Bay (beschermd door de spit) naar de woeste kust aan de westkant met onstuimige golven en fraai uitgesleten rotsen.
We begonnen met de korte oversteek van Puponga naar Fossil Point waar we dan wel niet veel fossielen maar zeer veel zeehonden tegen kwamen waar we gewoon tussen door konden lopen. Vandaar klommen we naar boven over de rotsen om tussen de schapen door via Cape Farewell naar het beroemde strand van Wharariki Beach te lopen met prachtige zand en rots formaties. Daar hebben we tussen de meeuwen zitten lunchen met een ‘rots’steuntje in de rug en onze voeten in het zand. Natuurlijk moesten we daarna lekker met onze blote voeten door de zee sjouwen voor we ons konden motiveren naar boven te lopen om via een zand/gravel weg 6 km terug te lopen naar de camping. En toen werd ons ineens weer onder onze neus gewreven dat dit inderdaad het drukste weekend van het jaar was. Ik kan je verzekeren dat lopen over een zand gravel weg op dat moment niet de beste keus is die je kunt maken, want hoe stil de kust route met flink klimmen en dalen ook mocht zijn, hier was het druk ! En dan niet druk met enthousiaste wandelaars maar luie toeristen in auto’s die het nodig vonden om met flinke snelheid lang die stomme wandelaars te rijden en ze achter zich te laten in een grote witte stuifwolk. Gelukkig kwam op een gegeven moment de camping toch weer in zicht en nu was ik heel blij dat we gekozen hadden voor een camping met douches zodat we ons weer lekker schoon konden spoelen voor we naar de pub in het volgende plaatsje gingen voor een welverdiende maaltijd met bier, wijn en cider.
Helaas was het de volgende ochtend gedaan met het mooie weer en kwam de regen bij bakken uit de hemel. En helaas moesten we juist nu de tent weer opbreken en inpakken. Alsof dat nog niet erg genoeg was kwam de campingbaas langs om ons te vragen of het onze auto was die het dak nog open had. Ik moet bekennen dat het mijn schuld was, want ik mocht na ons etentje als minst grote drinker terug rijden naar de camping en had nooit meer aan dat open dak gedacht.
De stemming was die morgen toch iets minder dan de dag er voor en Rob, lief als hij is, vond het een goed idee als ik nu dan ook degene zou zijn die terug reed en dus plaats mocht nemen in de grote plas water op de rijders stoel (waar hij overigens heel lief een dubbel badlaken had opgelegd). Gelukkig klaarde het weer op toen we over Takaka Hill reden en konden we uiteindelijk thuis alles uithangen om te drogen… en was zelfs de auto 2 dagen later weer opgedroogd.
Maandag ochtend vroeg is Renske aan haar tocht over het Zuider Eiland begonnen en keerde Rob en ik weer terug naar ons eigen leventje. Nog even een paar drukke dagen in de praktijk voor oud en nieuw. Wij hadden geen plannen voor de jaarwisseling en dachten gewoon met de buren een Nieuwjaars wens te wisselen nadat de TV het Nieuwjaar had aangekondigd. Maar…… geen enkele zender besteedde aandacht aan de jaar wisseling, geen klok, geen show, niets! En daarnaast was er helemaal niemand op straat om middennacht… we hebben 2 vuurwerk knallen gehoord en dat was het. Uiteindelijk lagen we met een kater gevoel om kwart over twaalf in bed. De volgende ochtend hebben we het een beetje goed gemaakt door naar de top tweeduizend te luisteren en elkaar nogmaals gelukkig Nieuwjaar te wensen toen Paul de Leeuw de Hollandse jaarwisseling aankondigde.
Een erg goed begin van 2014 hadden we niet. Allereerst vierde bijna niemand zijn verjaardag in de praktijk dus had ik op aanraden van Rob ook niets gezegd. Het was dat ik zoveel lieve mails, kaarten en pakjes van jullie allemaal gekregen heb en een cadeautje van Rob bij het ontbijt want anders had ik me helemaal niet jarig gevoeld. Ook al omdat de kinderen die nu aan het trekken waren blijkbaar geen telefoon/ internet verbinding hadden en niets van zich lieten horen. Dat ga ik dus volgend jaar anders doen en gewoon trakteren! Onze Amerikaanse collega wist het wel en feliciteerde me de volgende dag toen zij moest werken en toen vroeg waarom ik niets gezegd had. Heb toen maar gezegd dat ik het samen met Rob vierde en heb toen op zelf gebakken taartjes getrakteerd.
Inmiddels speelde er nog veel meer. Onze praktijk is verkocht aan een bedrijf op het Noorder Eiland die meerdere praktijken en apotheken beheerd. Zij nemen op 1 maart het roer over en dus moesten er nieuwe contracten getekend worden. Opeens bleek dat ik een halve dag minder moest gaan werken terwijl wij het eerste jaar minimaal 30 uur per week moeten werken voor onze Nieuw Zeelandse registratie. Ook zouden we ineens minder gaan verdienen en minder pauzes hebben. Onderhandelen dus! Absoluut niet mijn hobby maar gelukkig kan Rob dat veel beter en is het na een paar stress volle weken toch nog goed gekomen
Vervolgens kreeg Robert, nu nog onze baas en straks gewoon collega, zijn hand tussen de maaimachine en heeft hij zijn wijsvinger geamputeerd. Gelukkig konden zijn duim en middelvinger wel gered worden en is het zijn linker, niet dominante hand. Maar hij kon minimaal 6 weken niet werken en dat moest wel opgevangen worden. En dat net nu wij een week vakantie gepland hadden. Andere collega’s hebben dat gelukkig opgevangen maar daarna waren wij goed aan de beurt en draaien nu extra dagen en 2 diensten per week. Dat samen met een volledig uit de klauwen gegroeide tuin en ons bezoek liet ons nauwelijks tijd over voor andere zaken. Vandaar dat het stil bleef op onze blog en er geen antwoord kwam op al jullie post, nogmaals sorry daarvoor en weet dat wij het geweldig vonden om zoveel leuke post te krijgen!
Hoewel ik 2e kerstdag schreef dat Anneke en Alex hun spullen hadden ingepakt voor hun tocht rond het Zuider Eiland, heeft het toch nog tot begin van de middag geduurd voor we ze eindelijk konden uitzwaaien. Daarna zelf gauw wat spullen in de auto gegooid en tegen half twee vertrokken met Renske richting Golden Bay. Deze keer zijn we naar het uiterste puntje van Golden Bay gereden om Farewell Spit en Wharariki beach te bekijken. Gelukkig was er nog net 1 plekje vrij op de camping van Puponga. We hadden natuurlijk kunnen bedenken dat dit een van de drukste weekenden van het jaar zou zijn maar dit was toch wel het uiterste puntje van de weg dus zoveel drukte hadden we nou ook weer niet verwacht. Na snel onze tentjes opgezet te hebben zijn we tegen vijven richting de Farewell spit gaan lopen, een zandbank van 25 km lang op het uiterst Noordelijke puntje van het Zuider Eiland. Deze zandbank groeit nog ieder jaar door zand dat met stroming en winden vanuit de Tasman Zee opgeworpen wordt.
De spit is maar 4 km toegankelijk voor publiek en de rest is vogel en zeedier reservaat. Vanuit Collingwood rijden dagelijks bussen vol toeristen de spit op om al het schoons te bekijken. Gelukkig gingen net de laatste bussen weg toen wij kwamen en hebben we in alle rust van zon, zee en vogels kunnen genieten. Heel anders dan een week later toen een hele school walvissen aan is gespoeld op de spit en natuurlijk iedereen die in de buurt was is gaan kijken.
Die avond heerlijk genoten van de meegebrachte restjes van het kerst eten en verse sla uit onze tuin voor we uitgeput onze slaapzakken indoken.
En geslapen hebben we! Heerlijk, maar de zon brandde op ons tentje zodat we niet al te laat weer aan ons ontbijt plannen zaten te maken voor een wandeling naar Wharariki Beach aan de westkust. (Wh spreek je hier uit als F dus nadat mij de eerste keer verteld was dat Farariki erg mooi was heb ik me suf gezocht op de kaart…. Maar nu dus gevonden). En mooi was het. Rob vond het zelfs een van de mooiste wandelingen die hij ooit gemaakt heeft. Je loopt van de rustige zee in Golden Bay (beschermd door de spit) naar de woeste kust aan de westkant met onstuimige golven en fraai uitgesleten rotsen.
We begonnen met de korte oversteek van Puponga naar Fossil Point waar we dan wel niet veel fossielen maar zeer veel zeehonden tegen kwamen waar we gewoon tussen door konden lopen. Vandaar klommen we naar boven over de rotsen om tussen de schapen door via Cape Farewell naar het beroemde strand van Wharariki Beach te lopen met prachtige zand en rots formaties. Daar hebben we tussen de meeuwen zitten lunchen met een ‘rots’steuntje in de rug en onze voeten in het zand. Natuurlijk moesten we daarna lekker met onze blote voeten door de zee sjouwen voor we ons konden motiveren naar boven te lopen om via een zand/gravel weg 6 km terug te lopen naar de camping. En toen werd ons ineens weer onder onze neus gewreven dat dit inderdaad het drukste weekend van het jaar was. Ik kan je verzekeren dat lopen over een zand gravel weg op dat moment niet de beste keus is die je kunt maken, want hoe stil de kust route met flink klimmen en dalen ook mocht zijn, hier was het druk ! En dan niet druk met enthousiaste wandelaars maar luie toeristen in auto’s die het nodig vonden om met flinke snelheid lang die stomme wandelaars te rijden en ze achter zich te laten in een grote witte stuifwolk. Gelukkig kwam op een gegeven moment de camping toch weer in zicht en nu was ik heel blij dat we gekozen hadden voor een camping met douches zodat we ons weer lekker schoon konden spoelen voor we naar de pub in het volgende plaatsje gingen voor een welverdiende maaltijd met bier, wijn en cider.
Helaas was het de volgende ochtend gedaan met het mooie weer en kwam de regen bij bakken uit de hemel. En helaas moesten we juist nu de tent weer opbreken en inpakken. Alsof dat nog niet erg genoeg was kwam de campingbaas langs om ons te vragen of het onze auto was die het dak nog open had. Ik moet bekennen dat het mijn schuld was, want ik mocht na ons etentje als minst grote drinker terug rijden naar de camping en had nooit meer aan dat open dak gedacht.
De stemming was die morgen toch iets minder dan de dag er voor en Rob, lief als hij is, vond het een goed idee als ik nu dan ook degene zou zijn die terug reed en dus plaats mocht nemen in de grote plas water op de rijders stoel (waar hij overigens heel lief een dubbel badlaken had opgelegd). Gelukkig klaarde het weer op toen we over Takaka Hill reden en konden we uiteindelijk thuis alles uithangen om te drogen… en was zelfs de auto 2 dagen later weer opgedroogd.
Maandag ochtend vroeg is Renske aan haar tocht over het Zuider Eiland begonnen en keerde Rob en ik weer terug naar ons eigen leventje. Nog even een paar drukke dagen in de praktijk voor oud en nieuw. Wij hadden geen plannen voor de jaarwisseling en dachten gewoon met de buren een Nieuwjaars wens te wisselen nadat de TV het Nieuwjaar had aangekondigd. Maar…… geen enkele zender besteedde aandacht aan de jaar wisseling, geen klok, geen show, niets! En daarnaast was er helemaal niemand op straat om middennacht… we hebben 2 vuurwerk knallen gehoord en dat was het. Uiteindelijk lagen we met een kater gevoel om kwart over twaalf in bed. De volgende ochtend hebben we het een beetje goed gemaakt door naar de top tweeduizend te luisteren en elkaar nogmaals gelukkig Nieuwjaar te wensen toen Paul de Leeuw de Hollandse jaarwisseling aankondigde.
Een erg goed begin van 2014 hadden we niet. Allereerst vierde bijna niemand zijn verjaardag in de praktijk dus had ik op aanraden van Rob ook niets gezegd. Het was dat ik zoveel lieve mails, kaarten en pakjes van jullie allemaal gekregen heb en een cadeautje van Rob bij het ontbijt want anders had ik me helemaal niet jarig gevoeld. Ook al omdat de kinderen die nu aan het trekken waren blijkbaar geen telefoon/ internet verbinding hadden en niets van zich lieten horen. Dat ga ik dus volgend jaar anders doen en gewoon trakteren! Onze Amerikaanse collega wist het wel en feliciteerde me de volgende dag toen zij moest werken en toen vroeg waarom ik niets gezegd had. Heb toen maar gezegd dat ik het samen met Rob vierde en heb toen op zelf gebakken taartjes getrakteerd.
Inmiddels speelde er nog veel meer. Onze praktijk is verkocht aan een bedrijf op het Noorder Eiland die meerdere praktijken en apotheken beheerd. Zij nemen op 1 maart het roer over en dus moesten er nieuwe contracten getekend worden. Opeens bleek dat ik een halve dag minder moest gaan werken terwijl wij het eerste jaar minimaal 30 uur per week moeten werken voor onze Nieuw Zeelandse registratie. Ook zouden we ineens minder gaan verdienen en minder pauzes hebben. Onderhandelen dus! Absoluut niet mijn hobby maar gelukkig kan Rob dat veel beter en is het na een paar stress volle weken toch nog goed gekomen
Vervolgens kreeg Robert, nu nog onze baas en straks gewoon collega, zijn hand tussen de maaimachine en heeft hij zijn wijsvinger geamputeerd. Gelukkig konden zijn duim en middelvinger wel gered worden en is het zijn linker, niet dominante hand. Maar hij kon minimaal 6 weken niet werken en dat moest wel opgevangen worden. En dat net nu wij een week vakantie gepland hadden. Andere collega’s hebben dat gelukkig opgevangen maar daarna waren wij goed aan de beurt en draaien nu extra dagen en 2 diensten per week. Dat samen met een volledig uit de klauwen gegroeide tuin en ons bezoek liet ons nauwelijks tijd over voor andere zaken. Vandaar dat het stil bleef op onze blog en er geen antwoord kwam op al jullie post, nogmaals sorry daarvoor en weet dat wij het geweldig vonden om zoveel leuke post te krijgen!