Wij hebben dus veel patiënten in de lagere inkomensklasse en Maori. Dit was ik altijd al gewend en heb er ook geen moeite mee. Daarnaast is er in Nieuw Zeeland een wet aangenomen om klachten en afkoopsommen voor te zijn. Iedereen die een ongeluk krijgt in Nieuw Zeeland, inwoner of vakantieganger is gratis verzekerd en krijgt gratis zorg.
Denk niet, een ongeluk gebeurd niet zo vaak, want hier verstaan ze onder ongeluk alles wat geen natuurlijke ziekteoorzaak heeft, dus alle wondjes, spinnenbeten, vergiftigingen enz. vallen hier onder. En voor al deze gevallen moet je formulieren invullen. Daarnaast heb je formulieren voor arbeidsongeschiktheid, invaliditeit, verklaringen voor afwezigheid (bv. niet kunnen werken omdat je naar de dokter moet) en vele andere. Bovendien zijn de meeste formulieren 1 tot 3 maanden geldig en moeten dan weer vernieuwd worden.
Dit alles maakt dat je ook wel een kwartier per consult nodig hebt. Maar gelukkig zijn de meeste mensen super aardig en geduldig en is het kwartier vaak ook zo voorbij.
Naast 6 dokters werken er 3 nurses, 2 mensen achter de balie (die echt alleen balie werk doen en geen Medische vragen mogen stellen of beantwoorden) 1 iemand voor administratie en 1 praktijkmanager. Gelukkig zijn zo nooit allemaal tegelijk aanwezig maar zijn we meestal met 4 dokters en 2 nurses. De nurses beantwoorden alle telefonische vragen en zien ook patiënten voor diabetes controles, bloeddrukcontroles, stoppen met roken advies, uitstrijkjes en sexuele adviezen en kindercontroles die bij ons op het consultatie bureau gebeuren.
In het begin duizelde het me echt met al die formulieren en had ik het gevoel dat ik duizend keer per dag om hulp moest vragen (wat gelukkig nooit een probleem was en altijd geduldig werd opgelost) maar na 3 weken gaat het gelukkig al een stuk beter. Volgende week komt de Nederlandse dokter uit de andere praktijk op verzoek van Robert een middag om te kijken of ze ons nog ergens mee op weg kan helpen. Over ondersteuning hebben we dus niets te klagen.
Voor de dokters onder ons: op medisch gebied zien we hier natuurlijk veel dezelfde dingen als in Nederland maar ook helaas hele andere. Omdat mensen moeten betalen komen ze soms echt te laat en zie je fors ontstoken wonden of heel slecht ingestelde diabeten. (HbA1c’s van 120 en alb/kreat ratio’s van in de 60, wat volgens de specialist niets met de nieren te maken heeft maar alles met slecht instellen van de bloedsuiker). Er is maar 1 zuster in de buurt die kan zwachtelen en instellen op insuline gebeurd 60 km verderop … en ja dan moet je geld voor benzine en vervoer hebben want een bus is er helaas niet. Dus gaan op veel ulcera van de benen gewoon pleisters en krijgen mensen pas laat insuline. Bovendien hebben ze hier als diabetes medicatie alleen metformine en SU’s en zien we nogal eens wat hypo’s. Ik kan in ieder geval mijn hart ophalen.
Daarnaast heb ik ook mijn eerste diagnose gemist. Kwam een man op mijn spreekuur in mijn eerste week die zichzelf al behandeld had met diverse antibiotica voor een infectie in z’n vinger. De vinger was nog steeds dik en rood en hij had geen idee hoe hij eraan gekomen was. Hij dacht dat er iets in zat, maar ik kon niets vinden. Dus nog maar een andere kuur gegeven. Een week later zag Robert deze man en vroeg wat voor werk hij deed. Hij werkte op een van de fruitkwekerijen. O. En had hij dan misschien in het hout gewerkt en iets voelen steken? Ja, hij had bomen gesnoeid en ja er pikte wel vaker wat. Niks splinter dus maar een beet van de White tail spider. Helaas zitten die beesten hier veel en inmiddels heb ik dus al 3 ontstoken spinnenbeten gezien.
Wat ook anders is hier is dat we vrijwel geen visites rijden. Wel bezoeken we het lokale ziekenhuis wat eigenlijk meer een verpleeghuis is. Dit betekent dat soms erg zieke en bijna terminale patiënten gewoon naar de praktijk komen. Vaak moeten ze dan ook nog 25 km rijden over erg bochtige weggetjes. Daar heb ik dan toch wel even moeite mee. Maar men vindt dat hier heel gewoon. Ook het feit dat ze vaak eindeloos moeten wachten om een specialist te zien of te worden geopereerd wordt gelaten geaccepteerd.
Vorige week donderdag hebben we de sleutel gekregen van ons huis. Wel raar hoor, zo’n tweede huis naast ons huis in Bornerbroek, maar huren is hier bijna onmogelijk en als er wat redelijks is erg duur en ongemeubileerd. Dus hebben we er maar voor gekozen om een huis te kopen. We hebben veel op internet gekeken vanuit Nederland en hier in de weekends, als hier open huisdagen zijn, rondgekeken. Over een ding waren we het al snel eens: het moest op fiets afstand van winkels en werk zijn. Helaas betekend dat ook dat wil je een betaalbaar huis hebben wat goed geïsoleerd is en een beetje warm te krijgen is in de winter, je in het dorp moet wonen. Dus hebben we afscheid genomen van ons huis op de berg met fantastisch uitzicht en sterrenluchten ’s nachts en wonen we nu weliswaar aan de rand van het dorp maar wel ingebouwd tussen andere huizen. Wel kun je nog de top van de bergen zien en misschien ook wel sterren maar sinds we hier wonen is het weer zo slecht geweest dat dat überhaupt onmogelijk was.
Een week nadat we onze sleutel hadden gekregen kwam op mijn vrije donderdagmiddag de vrachtwagen met onze meubels voor rijden. Ik had verwacht een uur later gezellig tussen de meubels te zitten maar helaas werkt dat hier niet zo. Alles kwam in Ikea-achtige bouwpakketten en dus zat ik een uur later tussen de dozen. Optimistisch aan de slag en een uur later zat de bank in elkaar. (eerlijk bekennen dat ik hiervoor alleen de delen uit plastic hoefde te halen en aan elkaar te passen) en was ik begonnen met het tafeltje voor de TV. Daar miste ik de kracht voor om de schroeven vast te krijgen. Dan maar aan de slag met ons bed. En dat lukte heel aardig. Alles uit plastic, pootjes onder de bodem schroeven en matras erop. Nachtkastjes lukte ook heel aardig, alleen toen ging het mis. Gooide ik per ongeluk een la hard dicht waar mijn vinger (lees nagel) nog tussen zat. Deed gemeen zeer en ineens kreeg ik vreselijk veel medelijden met me zelf. Zat ik daar helemaal alleen zonder vrienden en familie om te helpen en nou ook nog dit. Gelukkig was dit net het moment waarop Rob thuis kwam en was ik gauw getroost.
Toen even later ook Robert nog opbelde om te vragen of ik hulp kon gebruiken omdat Richard, zijn partner, gek op knutselen is en de heren een uurtje later met gereedschap en eten kwamen was het natuurlijk helemaal goed. Snel de stoelen en eettafel in elkaar gezet en gezellig gegeten en een heerlijk NZ wijntje genuttigd. Na de maaltijd zijn Rob en Richard verder gegaan met de TV kamer en hebben Robert en ik de logeerbedden in elkaar gezet en opgemaakt en zo leek het in een paar uur tijd ineens op een huis in plaats van een pakhuis.
Het weer is hier nogal van streek. Eerst is het een paar maanden droog (behalve dan in de week van onze Heaphy trail) en nu regent het al dagen en is er volgens lokale mensen in deze dagen meer regen gevallen dan anders tijdens die 2 droge maanden. Het resultaat was dat we dit weekend dus niet veel buiten konden ondernemen en dus maar weer op zoek zijn gegaan naar lampen, iets voor aan de muur, deurmatten enz. En nu begint het ook al een beetje gezellig te worden in huis. Gelukkig maar want buiten is het echt vreselijk en hele stukken van het dorp staan al blank. De brandweer was vanmiddag druk bezig om de afvoer van onder gelopen straten te regelen. Helaas kunnen we nog geen nieuws krijgen omdat de TV nog niet aangesloten is en we pas woensdag internet krijgen, maar we krijgen wel mee dat er op sommige plaatsten echt noodweer is en mensen geëvacueerd worden. Dan is een gezellig droog huisje zo slecht nog niet!
English version:
Our new home and work….
Now we are working more than 3 weeks. And yes, it is much different than working in the Netherlands. Firstly, most people don’t have an additional health insurance to the National Health Care for everybody who is living here for more than 2 years. This means that people has to pay a lot of money the moment you are consulting a doctor. GP’s in poor areas have had the choice a couple of years ago: -A- a higher basic fee from the Government and a lower fee each consultation; or -B- a lower basic fee and a higher consultation fee. In our village are 2 practices. One has system A and the other system B, meaning that patients in our practice pay $17.00 for a consultation and in the other practice $34.00. So we have many patients from the lower class and Maori. Something a was always used to and does not border me. Besides that has New Zealand accepted a law that prevents suing and paying a big ransom. Everyone who gets an accident in New Zealand, weather it is an inhabitant or an tourist, is insured and is provided free healthcare. Don’t think that an accident does not happen a lot, over here everything that is not a natural caused sickness is an accident, like wounds, spider bites, poisoning, etc. In all those cases we have to fill in a form. Besides those there are also forms for sick-leave, disability, statements to visit a doctor and many others. Most of them are only one to three months valid and patients need a new form then. That is why you need 15 minutes for a consultation. There are 6 doctors, 3 nurses, 2 people at the front desk and telephone, 1 administrative employee and 1 practice manager. It is good that we are never together in the practice and work with 3-4 doctors and 2 nurses. The nurses answer all questions/problems asked by telephone and see patients for diabetes check-up, hypertension, smoking cessation advice, smears, advise in sexual problems (adolescents) and pediatric check-ups (Dutch ‘consultatiebureau’).
In the beginning I was overwhelmed by all the forms and felt that I had to ask for help a thousand times in a day. This was lucky for us never a problem and people helped us out and after 3 weeks it getting much better. Next week a Dutch colleague from the other practice is coming to help us to find our way further. So nothing to complain about support.
For the doctors amongst us, we see, of course, much of the same problems as in NL, but also different ones. Since people have to pay, they sometimes come to late and we see severely infected wounds and bad regulated diabetic patients (HbA1c’s van 120 and alb/kreat ratio’s more than 60). There is only one sister in the area that can bandage legs and starting insulin treatment is done 60km further….and than you have to have money for petrol or transportation, because there is no bus running. So, a lot of venous ulcers are treated with a plaster and insulin treatment starts late. So work enough for me!
I made my first wrong diagnose! In my first week, a man consulted me with an infection at his finger, treated by himself with different antibiotics. The finger was still red and swollen and he had no idea caused it. He though there was something in it, but I could not find anything. So I tried another antibiotic. One week later Robert saw the man and asked him what kind of work he did. He was employed at one of the fruit farms. Did he perhaps worked with the wood and felt something sticking? Yes, he had pruned trees and there was sticking something more often. No splinter after all, but a bite of a White Tail Spider. Those are quite common here and I have seen already 3 infected bites.
Another difference is that we don’t do house calls. We visit the local ‘hospital’ that is in fact a nursery home. Sometimes very sick and almost terminal patients have to come to the practice. They often have to drive 25 km on curved roads. That is a thing I really don’t like. But people think it is normal. Just as they accept the fact that they have to wait a long time to see a specialist or for an operation (unless you “go private”).
Last Thursday we got the key of our new home. It is a strange feeling to have a second house next to our home in Bornerbroek, but renting was difficult, expensive and you have to buy furniture anyhow. Thus we decided to buy one. We had orientated us on the market from the Netherlands and looked around here, specially in the weekends, when there is an “open house” for almost all the properties for sale. We were sure about one aspect: walking or biking distance from the shops. And when you want an affordable house with good insulation that can be warm in the wintertime, you have to live in the village. So we said goodbye to ‘our’ house on the mountain with spectacular views and starry sky at night and live now at the border of the village, but between the houses. You can still see the mountains and probably the stars, but not as beautiful as on the mountain. One week later came the truck with all the furniture. I expected to sit in my newly decorated house within the hour, but that didn’t happen. Everything came in Ikea-like kits and I was sitting between boxes after one hour! With good courage I got started and after one hour the couch was ready (I needed just to unpack the parts and click them together) and I had started to assemble the TV-table. However I missed the strength to secure the screws. So I switched to the next project, our bed. That went pretty good, out of the plastic, screwing feet under the bed and mattress on the bed. The nightstands were not too difficult either, and than it happened. I slammed the drawer of the nightstand while my finger (read: nail) was still in it. That hurts a lot and suddenly I had an awful lot of self-pity. I was alone without friends and family to help and this happened to me. Fortunately came Rob home just that moment and I was comforted quickly. When some minutes later Robert called to offer help, his partner Richard loves to putter, and both man came with tools and food an hour later, was it all again perfect.
Swiftly assembled chairs and dining table and enjoyed a nice diner with some delicious New Zealand wine. After diner Richard and Rob finished the television room, while Robert and I assembled and make the guest beds. And after a couple of hours the house was more a home instead of a warehouse.
The weather is rather instable here. First it was very dry for a couple of months (except for the week of our Heaphy Trail) and now it is raining for days. Local people say that there has been falling more rain in these days than normally in 2 months. We could not do much outside and so we went shopping for lamps, wall decoration, doormats, etc. Now the house is starting to be cozy. And it should, for it is horrible outside and parts of the village are under water. The fire brigade was restoring the water drain in the flooded streets this afternoon. Alas we can’t see the News, since we don’t have a satellite receiver yet and Internet is coming Wednesday, but we have heard that some areas had very bad weather and people had to be evacuated. A cozy and dry home is a thing to cherish.