In Twente is midwinter ijzig en waterkoud. We hebben menigmaal gewandeld, genietend van de midwinterhoorns en houtvuren om je te warmen, met ijskoude handen en bijna bevroren vingers. Hier is het toch iets anders. We hadden gepland midwinter te vieren met de Tramping-club. Die organiseerden een prachtige wandeling in de Nelson Lakes naar een berghut. Daar zouden we dan de meegebrachte lunch met elkaar delen, een stimulans tot culinair hoogstaande ‘tramping’ lunch pakketten. Toen wij ons wilden opgeven was de mededeling kort maar krachtig: alleen voor trampers ervaren met ijsbijlen en stijgijzers als gevolg van het slechte weer met heel veel sneeuw in de bergen. Met de figuurlijke staart tussen de benen zijn wij dus, ook figuurlijk, afgedropen en hebben onze zondag besteed aan hardlopen en luieren. We konden ook niet veel anders want veel wegen waren afgesloten of slecht begaanbaar door het slechte weer.
Dit weekend hebben we dan maar met zijn tweeën midwinter gevierd. We konden niet weg naar bijvoorbeeld de Westkust (Karamea met zijn prachtige grotten staat op ons lijstje) omdat we op zaterdag een nascholing hadden. Ja, het normale leven eist hier soms ook zijn tol. Vanwege het prachtige weer, helder en volop zon, graadje of 12, besloten we vrijdags naar Takaka Hill te gaan. Dat is 25 minuten rijden van ons huis, we kenden de wandeling en je hebt er fantastische uitzichten. En we wilden daar graag wat foto’s maken. Dus auto uit de garage (dan hoef je tenminste niet te krabben, want het is ’s nachts rond het vriespunt) en met fruit in de rugzak op weg. Gelukkig was de weg weer helemaal schoon gemaakt van alle modder en stenen die naar beneden gekomen zijn de week ervoor. Op de top de auto geparkeerd en wandelen. En genieten van de fantastische uitzichten en het mooie weer. Ik kan het niet beter beschrijven dan jullie te verwijzen naar de foto’s.
Zaterdag hebben we nageschoold in cardiologie in een winery in de buurt. Helaas was er niets te proeven bij de lunch, en misschien was dat maar beter ook. Doorgezeten en suf geluld kwamen we om 4 uur thuis en we besloten nog even te gaan uitwaaien op het strand. Heerlijk! Het strand bijna voor onszelf, de dalende en ondergaande zon van opzij en lekker fris weer, niet koud, zonder wind. Na 5 kwartier helemaal ge’revitaliseerd’ weer terug bij de auto, inmiddels in het donker.
Vanochtend lagen we in bed te dubben. Enerzijds wilden we wandelen, anderzijds vonden we dat we ook moesten hardlopen. Uiteindelijk hebben we besloten tot een compromis. Met de auto maar Marau, de dichtst bijzijnde toegang tot het Abel Tasman Park (half uurtje). Daar hebben we de auto geparkeerd en zijn we gaan hardlopen over het kustpad in de richting van Stilwell Bay, ongeveer 7 km verderop. Prachtig pad, schitterend en zonnig weer, uitdagende klimmetjes. Ik heb het redelijk rustig aan gedaan, hoewel dat voor Gerda anders voelde want ze was niet helemaal fit, af en toe wat rondgekeken en uiteindelijk in het zonnetje op het strand van Stilwell Bay gepauzeerd. Vandaar weer terug en uiteindelijk Gerda 14-15km en ik ruim 17km gelopen en enorm genoten. Dit is het waardige alternatief voor ons “rondje De Lutte op zondag” in Twente. Bij de auto omgekleed, fruit gegeten en thee/koffie gedronken. Uiteindelijk de scenic route langs de kust terug naar huis genomen en tegen half 4 weer thuis met een voldaan gevoel. Daarna vroeg gegeten en in bad en nu met de beentjes omhoog voor de TV. De winter is zo slecht nog niet, zeker niet nu de dagen weer gaan lengen!