In de afgelopen 2 weken zijn we druk bezig geweest. Allereerst in de praktijk, waar het op het moment aardig druk is en verder met de tuin en al onze andere bezigheden. Langzaam aan hebben we alle verhoogde groenten bedden en een nieuw bloembed klaar qua bouw maar hoewel Rob afgesproken had dat een lokaal bedrijf aarde zou brengen en in de tuin zou storten is dat niet gebeurd. Dinsdag niet omdat het regende en vrijdag omdat ze geen tijd hadden het in de tuin te gooien en het op straat achter wilde laten. Dat zag ik niet zitten omdat Rob de hele dag aan het werk was in de praktijk en ik met mijn pijnlijke gekneusde ribben me geen 2 kuub op zag scheppen en verplaatsen. Dus staan aan mijn pas geplante zaadjes allemaal nog in ons tot kasje omgebouwde groentebak en de al gekochte vaste planten staan zolang tussen de andere groentes. Morgen nog maar eens kijken wat we kunnen doen al vrees ik dat alles dicht is vanwege labour day.
Was ik bijna van mijn pijn in rib en arm af toen ik vorige week een stuk van de Costal Trail ging wandelen in het Abel Tasman park en op het makkelijke pad een rechtopstaande kei (Rob: keitje) miste. Ik had mijn hardloop horloge aan het bovenbandje van mijn rugzak gebonden. En omdat ik in een reflex mijn arm terug trok bij mijn val om niet weer m’n rib en pijnlijke arm te overbelasten belande ik boven op mijn horloge en heb nu de bovenliggende ribben bont en blauw. Maar ondanks dat heerlijk gewandeld en uitgerust op diverse stranden voor ‘morning tea’, lunch en ‘afternoon tea’.
Afgelopen donderdag weer een prachtige klim over farmland (een enorme boerderij met veel land en heuvels) vlak achter ons dorp. Het weer was iets minder maar de afwisselende zon, storm, regen, onweer, mist en weer heldere luchten met prachtige vergezichten had ook wel wat. Het enige minpuntje was dat we op de terugweg uitkwamen op een nieuw gebaande weg die net was uitgegraven in de klei en nat van de regen een enorme uitdaging was. Ach een slipje en een zachte landing op m’n billen was het resultaat met een heerlijk modderige kont . Meer een probleem voor de eigenaar van de auto met wie ik meereed dan voor mij, maar dat heb ik netjes opgelost door m’n zitmatje op de auto stoel te leggen.
Dat het weer hier niet erg voorspelbaar was wisten we en voor dit lange Labour-Day weekend waren de voorspellingen zo slecht dat we ons plan om in Golden Bay te gaan kamperen hebben laten varen en thuis zijn gebleven. Maar het weer was lang niet zo slecht als voorspeld. Niet dat we de tijd hebben gehad om ons te vervelen. Eerst vrijdag het huis gepoetst en m’n zumba-les gedaan en Rob gewerkt. Inmiddels hebben we een groep mensen met wie we na de vrijdagles ‘morning tea’ nuttigen. Ik ben ermee begonnen door 4 mensen uit te nodigen na de les voor een kop thee en een koekje en na 5 weken is de groep verdubbeld en komt er naast thee van allerlei heerlijks op tafel bij diegene die aan de beurt is. Een goede manier wat meer mensen te leren kennen.
Inmiddels weet ik dat er rond kerst allerlei vieringen zijn, zoals een concert met ons koor en familie, en een parade door ons dorp, een parade in Richmond en 1 in Nelson (de lokale stad) waaraan wij als zumba dames geacht worden mee te doen. Dus oefen ik op allerlei Engelse kerstliedjes (en dat terwijl het hier steeds meer zomer wordt) en mag ik zorgen voor een mooie outfit voor in de parades. Dat wordt dus iets met een pruik en masker zodat niemand mij herkent. Het wordt ook nog hard oefenen want al die stapjes en mijn motoriek gaan nog niet altijd even goed samen.
Gisteren hebben we weer een poging tot hardlopen gedaan maar dat is mij met mijn pijnlijke ribben niet echt goed bevallen. Ik heb 10 km gelopen en daar is dan ook alles mee gezegd. Ik was blij dat voor vandaag weer een wandeling op het programma stond naar een hut op de Inland Trail in het Abel Tasman park die wij als trampingclub de jaarlijkse grote schoonmaak moesten geven. Dus deze keer poetsdoeken, zeep, ruiten schoonmaak middel, emmers, stoffer en blik en vuilniszakken in de rugzakken van de leden. Na een 600 m klim hebben we eerst heerlijk zitten/liggen lunchen op het grasveld voor de hut en genoten van het fantastische uitzicht over de baai. We waren met z’n zevenen en dat is veel te veel voor de schoonmaak van een minihut en dus hebben de buitenkant en watertank ook een poetsbeurt gekregen. Je kunt tenslotte niet lui gaan zitten toekijken terwijl de anderen bezig zijn. Gelukkig hadden al een paar mensen zich als vrijwilligers opgeworpen om het toilet hok te poetsen en anderen wierpen zich op de binnenkant van de hut zodat ik me heb beperkt tot het ramen en deur lappen en de golfplaten op de voorkant van de hut. Volgens mij is hij nog nooit zo schoon geweest. Ongelofelijk wat een troep mensen allemaal achter laten. Waarschijnlijk was er een groep jagers gebracht met een helikopter want er was een stapel lege kartonnen dozen, een groot verfblik en allerlei plastic dat allemaal op de rug mee naar beneden moest. We waren net klaar en volgeladen met rugzakken, vuilnis en dozen toen een jongeman naar de hut klom en voor hij de kans had gekregen naar binnen te gaan werd er van alle kanten geroepen: schoenen uit! Hou het netjes! De arme ziel wist niet wat hem overkwam. Volgens mij heeft hij gewacht met naar binnen gaan tot wij weg waren en hij het rijk alleen had. Hij heeft ongetwijfeld uit balorigheid zijn modderschoenen aangehouden.
Al met al was het een fantastische wandeling die we goed hebben afgesloten door tijdens het Happy Hour op een terras in Marahu te belanden achter grote bieren en voor mij een pint(!) Berry cider. We hebben het zo slecht nog niet!
Was ik bijna van mijn pijn in rib en arm af toen ik vorige week een stuk van de Costal Trail ging wandelen in het Abel Tasman park en op het makkelijke pad een rechtopstaande kei (Rob: keitje) miste. Ik had mijn hardloop horloge aan het bovenbandje van mijn rugzak gebonden. En omdat ik in een reflex mijn arm terug trok bij mijn val om niet weer m’n rib en pijnlijke arm te overbelasten belande ik boven op mijn horloge en heb nu de bovenliggende ribben bont en blauw. Maar ondanks dat heerlijk gewandeld en uitgerust op diverse stranden voor ‘morning tea’, lunch en ‘afternoon tea’.
Afgelopen donderdag weer een prachtige klim over farmland (een enorme boerderij met veel land en heuvels) vlak achter ons dorp. Het weer was iets minder maar de afwisselende zon, storm, regen, onweer, mist en weer heldere luchten met prachtige vergezichten had ook wel wat. Het enige minpuntje was dat we op de terugweg uitkwamen op een nieuw gebaande weg die net was uitgegraven in de klei en nat van de regen een enorme uitdaging was. Ach een slipje en een zachte landing op m’n billen was het resultaat met een heerlijk modderige kont . Meer een probleem voor de eigenaar van de auto met wie ik meereed dan voor mij, maar dat heb ik netjes opgelost door m’n zitmatje op de auto stoel te leggen.
Dat het weer hier niet erg voorspelbaar was wisten we en voor dit lange Labour-Day weekend waren de voorspellingen zo slecht dat we ons plan om in Golden Bay te gaan kamperen hebben laten varen en thuis zijn gebleven. Maar het weer was lang niet zo slecht als voorspeld. Niet dat we de tijd hebben gehad om ons te vervelen. Eerst vrijdag het huis gepoetst en m’n zumba-les gedaan en Rob gewerkt. Inmiddels hebben we een groep mensen met wie we na de vrijdagles ‘morning tea’ nuttigen. Ik ben ermee begonnen door 4 mensen uit te nodigen na de les voor een kop thee en een koekje en na 5 weken is de groep verdubbeld en komt er naast thee van allerlei heerlijks op tafel bij diegene die aan de beurt is. Een goede manier wat meer mensen te leren kennen.
Inmiddels weet ik dat er rond kerst allerlei vieringen zijn, zoals een concert met ons koor en familie, en een parade door ons dorp, een parade in Richmond en 1 in Nelson (de lokale stad) waaraan wij als zumba dames geacht worden mee te doen. Dus oefen ik op allerlei Engelse kerstliedjes (en dat terwijl het hier steeds meer zomer wordt) en mag ik zorgen voor een mooie outfit voor in de parades. Dat wordt dus iets met een pruik en masker zodat niemand mij herkent. Het wordt ook nog hard oefenen want al die stapjes en mijn motoriek gaan nog niet altijd even goed samen.
Gisteren hebben we weer een poging tot hardlopen gedaan maar dat is mij met mijn pijnlijke ribben niet echt goed bevallen. Ik heb 10 km gelopen en daar is dan ook alles mee gezegd. Ik was blij dat voor vandaag weer een wandeling op het programma stond naar een hut op de Inland Trail in het Abel Tasman park die wij als trampingclub de jaarlijkse grote schoonmaak moesten geven. Dus deze keer poetsdoeken, zeep, ruiten schoonmaak middel, emmers, stoffer en blik en vuilniszakken in de rugzakken van de leden. Na een 600 m klim hebben we eerst heerlijk zitten/liggen lunchen op het grasveld voor de hut en genoten van het fantastische uitzicht over de baai. We waren met z’n zevenen en dat is veel te veel voor de schoonmaak van een minihut en dus hebben de buitenkant en watertank ook een poetsbeurt gekregen. Je kunt tenslotte niet lui gaan zitten toekijken terwijl de anderen bezig zijn. Gelukkig hadden al een paar mensen zich als vrijwilligers opgeworpen om het toilet hok te poetsen en anderen wierpen zich op de binnenkant van de hut zodat ik me heb beperkt tot het ramen en deur lappen en de golfplaten op de voorkant van de hut. Volgens mij is hij nog nooit zo schoon geweest. Ongelofelijk wat een troep mensen allemaal achter laten. Waarschijnlijk was er een groep jagers gebracht met een helikopter want er was een stapel lege kartonnen dozen, een groot verfblik en allerlei plastic dat allemaal op de rug mee naar beneden moest. We waren net klaar en volgeladen met rugzakken, vuilnis en dozen toen een jongeman naar de hut klom en voor hij de kans had gekregen naar binnen te gaan werd er van alle kanten geroepen: schoenen uit! Hou het netjes! De arme ziel wist niet wat hem overkwam. Volgens mij heeft hij gewacht met naar binnen gaan tot wij weg waren en hij het rijk alleen had. Hij heeft ongetwijfeld uit balorigheid zijn modderschoenen aangehouden.
Al met al was het een fantastische wandeling die we goed hebben afgesloten door tijdens het Happy Hour op een terras in Marahu te belanden achter grote bieren en voor mij een pint(!) Berry cider. We hebben het zo slecht nog niet!